Είχες αρχίσει να μου λείπεις
λίγο πριν τα βήματά μας μας απομακρύνουν.
Είναι ευτύχημα να βλέπεις κάτι να ξεθωριάζει
τότε μπορείς να καταλάβεις ότι την προηγούμενη στιγμή είχε τα πιο έντονα χρώματα..!
Σε εσάς που υψώθηκατε μπροστά μας
που σταθήκαμε εδώ να βλέπουμε πόσο μικροί είμαστε.
Θα περάσουμε δίπλα σας
και μέσα από αυτή την πόλη.
Γιατί σε κάποιους από εσάς τους ψηλούς,
δε διαλέξαμε να σκαρφαλώσουμε
από φόβο, μήπως και αγναντέψουμε τη Θέα.
Δυο άδειες θέσεις μας περιμένουν
να κουτσομπολεύουμε τις ζωές μας
να καταστρώνουμε σχέδια και πλάνα διαφυγής.
Να χαζεύουμε παρέα τι γίνεται στο δρόμο
και όταν μένουν άδειες θα ξέρουμε το γιατί!
.
Αφήνεις μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα μου
δε ξέρω αν μ’ αρέσει ή όχι
μα σίγουρα θα ξαναδοκιμάσω.
Σε Αγαπάω γιατί δεν με κακόμαθες
γιατί μου στέρησες όταν είχα λιγοστά και ένιωθα πως τα έχω όλα.
Με τραβάς όλο και πιο κοντά σου,
ορμητικά μα και διστακτικά.
Πόσο όμορφο Λάθος!!!
Πλησιάζει με διάθεση φθονερή
με βλέμμα αιμοβόρο
να σπείρει τον πανικό.
Εαν έχεις τη τύχη να σε διαλέξει παραδώσου και ακολούθησε την.
Αν θες μπορείς μαζί της να περάσεις καλά αρκΕί να μη της δείξεις φόβο,
αρκεί να μη νιώσει ότι απειλείται!
«Κατ’ οίκον» Κ. Δημουλά
Θα μένω μέσα μου πιο πολύ.
Σκέπτεσαι ελεύθερα
αμαρτάνεις εξομολογείσαι
δύσκολα μετανοείς δεν ξεχνιέται
ότι για λίγο δικό μας παράδεισο
υπέστη τόση κόλαση η αμαρτία.
Εσύ μου μιλάς για ταξίδια?
Εσύ που κάθεσαι συνοδηγός, να παρακολουθείς το δρόμο για να θυμάσαι πως γυρίζεις πίσω? Μήπως και χαθείς?
Για ποιά ταξίδια μου μιλάς?
Αυτά που έχουν ημερομηνία λήξης, ημερομηνια επιστροφής?
Και το χειρότερο, γνωρίζεις και τα δυό.
Έχεις διαλέξει το τέλος πριν ακόμη ζήσεις την αρχή.
Πόσο βαρετό, ακόμη και το γνώριμο σου φαίνεται απρόβλεπτο.
Απόλαυσε ό,τι δεν έχει επιστροφή, ίσως να ‘ναι καλύτερα να μη γυρίζεις πάντα πίσω.
Για καιρό
σχεδίαζα το πρότυπο του ιδανικού
χωρίς να το καταλάβω στο φόρεσα με βία
νόμιζα πως θα σου ταίριαζε κουτί
Τώρα όμως δε σε αναγνωρίζω
τώρα είναι που μου λείπεις πιο πολύ
Τόση μοναξιά
όση χωράει σ ένα τραγούδι
αναζητάς συντροφιά την πιο καλή,
Του ιδιου σου του εαυτού.
Μελαγχολία και γέλιο παρέα να κάνουν
να αρπαξεις το φως
Που κάθε σκοτάδι γέννησε
και να τρέξεις προς αυτά που κατάφερες να συμφιλιώσεις!!!
(φωτό E Writinks)
Ξεφτισμένο ταβάνι κάποιου φτηνού ξενοδοχείου η ψυχή της.
Έχει αλήθεια;
Ψυχή…
Κοιτάζεται στον καθρέφτη και την ψάχνει,
μα ακόμη να τη βρει.
Κοιτά ψηλά το ξεφτισμένο ταβάνι
Εκεί, μια ψυχή κρέμεται στη λερωμένη μπογιά
και τότε η ματιά φεύγει πάλι μακριά.
E Writinks
Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι.
Δεν πολεμούμε τα σκοτεινά μας πάθη με νηφάλια, αναιμικιά, ουδέτερη, πάνω από τα πάθη αρετή. Παρά με άλλα σφοδρότερα πάθη.
