Writink Page

Δεν με ενδιέφεραν και πολύ όλα αυτά τα γύρω γύρω. «Είμαι» , «πρέπει» , «δεν έχω μάθει έτσι» ..

Ένιωθα αυθάδης μπροστά στα θέλω μου.
Προσπαθούσα να συγκρατήσω το πάθος μου και αυτό με έσφιγγε στο στήθος….Ανήθικα.

Ήθελα να νιώθω που και που νικήτρια στην επαναλαμβανόμενη ήττα μου.
Ήθελα να αισθάνομαι την υπαρξιακή μου υπόσταση χωρίς διακρίσεις μεταξύ φύλων.

Χωρίς απαγορευμένες στάσεις και συναισθηματικές δονήσεις δεν θα ήμουν τίποτε άλλο παρά ένα άψυχο γυναικείο σώμα που θα κούμπωνε σε κάποιο καλούπι ειδικά διαμορφωμένο τάχα για εμένα.

Ήθελα να ξέρω πως δε θα συμβιβαζόμουν με μέτριες καταστάσεις και ενδόμυχα δεν θα έδινα άλλη ευκαιρία σε κάτι που θα με έκανε ν’ αδιαφορώ, γι αυτό και τα παρατούσα γρήγορα.

Ήξερα οτι μπορούσα να σώσω τον εαυτό μου αλλά όχι να τον περιποιηθώ και αυτό διαιώνιζε την φθορά μου.

Σήμερα θέλησα να μάθεις πως ο θανατός μου δεν θα με άγγιζε καθόλου!

«Non omnis moriar«

Θυμάμαι μικρή με έπαιρνες αγκαλιά και με σήκωνες ψηλά
και πριν προλάβω να ψηλώσω, στις μύτες στεκόμουν για να σε φιλήσω.

Πάντα τόσο ψηλός ήσουν;
Για μένα σίγουρα Ναι.
Σήμερα, μπορεί να σε έφτανα εαν δεν βιαζόσουν να φύγεις πριν να μεγαλώσω.

Δε στο είπα ποτέ
«ψήλωσα, μπαμπά».