Μακρύ κουραστικό ταξίδι
μα το χειρότερο
όπου και να πας χαμένος νιώθεις.
Τώρα; Μείναμε καθείς…..
μονάχος
σε μια ιστορία που από πόνο έχει χορτάσει.
Στο σημείο που κανείς δε γυρεύει κανέναν
τότε διάβασα τα αστέρια και μου παν
να κοιτάξω εμένα.
Κάθε που ο Μηδενιστής ελπίζει πολύ ψηλά από πάνω του, ξεκαρδίζεται ο Θεός χαμογελώ ερεθισμένα κι εγώ η ταπεινή σαν ψυχανεμίζομαι μέσω απόμακρων πομπών του τη θλίψη αυτήν την τόσο Γοτθική γοητευτική μελαγχολία και συντρέχω παρέχοντας σκύφο εναπόθεσης δακρύων, στεναγμών κι όλων των λυπημένων αυνανισμών… Δυτικού τύπου.
Κάθε που ο εναγκαλισμός του με το μαραγκιασμένο του άτομο Πάλι δε φτούρησε Βρίσκω τολμηρά χαριτωμένο, ειλικρινώς, να εύχεται Καλή χρονιά για μέρες καλύτερες στις Γιορτές, στις αεργίας του τις σχόλες.
Όσο πιο βαριές οι περγαμηνές τόσο πιο απαστράπτων είναι ο άνθραξ. Έτσι καθώς νογά την Ιστορία, πούπουλο ένα θέμα Οπτικής δηλαδή ημιαναρχοαυτόνομου στραβισμού.
Κι άμα ο έρωτάς του για τον άλλον είναι ανέφικτος, πιστεύει πως είναι ανέφικτος ο Έρωτας. Fair play: Κάθε φορά που Εκείνος δεν αναγνωρίζει τη δίψα Μου της ζωής, όσο έμειν’ ήλιος και δεν έλειψε θάλασσα πλάϊ απ’ το γιασεμί μου, παύω κι εγώ να βουρλίζομαι για το Κενό του στο στήθος. Χάδι, νισάφι το λοιπόν. Χώμα. Από χώμα πλάσε το Πρόσωπο, Ακριβέ μου Νίψου κι Αγάπησε.
«Tο Fair Play του Μηδενιστή» της Ξένιας Πολίτη
Πόσες φορές άραγε αντέχει να σκιστεί η καρδιά?
Πολλές, πίστεψε με.
Η γνώση της γιατρειάς της ανήκει.
Όσο περισσότερο αιμορραγεί τόσο καλύτερα θα γίνει.
Ο πόνος τρέφει την καρδιά
Ο πόνος την δυναμώνει
Κι η δική μου θα γίνει τρανή!
Πάμε απ’ την αρχη… ξεκινάμε νέα παρτίδα.
Ελπίδα, τσακισμένος εγωισμός και μια εσωτερική δύναμη να θέλω να κερδίσω ένα παιχνίδι που όποια κίνηση και εάν έκανα, πάλι χαμένη θα ‘μουν… και όμως συνέχιζα να παίζω.
Έδινα προβάδισμα στην ήττα μου... Φέρνοντας μας πιο κοντά στην πανωλεθρία.
Βουβά θα το συμφωνήσουμε και τότε θα κερδίσει ο πιο χαμένος.
Η μοναξιά εξελίσσεται
Αλλάζει πρόσωπα
Και εκεί που νομίζεις ότι την έμαθες
Αυτή θα σε γελάσει
Στιγμή, πόσο σκληρή μαζί μου γίνεσαι αφού μονάχα στο λεπτό της πίκρας και της θλίψης μου, μακραίνεις την παραμονή σου.
Τα βράδια γεμίζαμε όνειρα που λέγαμε να μην κουνήσουν από το πλάι μας το επόμενο πρωί.
Τα βράδια γεμίζαμε από έρωτα σε όλα τα σημεία που δεν ξέραμε πως υπήρχαν πριν
Τα βράδια γεμίζαμε από την αγωνία των ερωτευμένων αν θα ξυπνήσουν μαζί
Όλα τα βράδια μας, τα γεμίσαμε από τη λαχτάρα μιας αγκαλιάς που ίσως ακόμη να τη θέλουμε ζεστή.
Στο χώρο της αναμονής η στιγμή μπορεί να σου λυγίσει τα πόδια, να σε εξοντώσει. Να χάσεις το φως ή οτι είναι φως για σένα.
Είναι το σημείο που αναρωτιέσαι γιατί έφτασες εκεί,
Πως το επέτρεψες,
Τι σε τράβηξε σ αυτό τον τόπο του μαρτυρίου.
Κι όλο γυρίζει στη γλώσσα το μόνιμο γιατί.
Μα πως ν απαντήσει ένα στόμα στυφό, δίχως σάλιο, δίχως να τρέμει η φωνή.
Πως να σκεφτεί το μυαλό καθαρά, πως να δει πιο μπροστά, όταν σε όνειρα πτώματα πλέον πατά.
Εγώ που λες δεν την πολυπήγαινα. Πολύ βαβούρα για το τίποτα.‘’Φασαρία που δεν σε αφήνει να ακούσεις και αλλοιωμένες εικόνες που δεν σου κάνουν ξεκάθαρο τι βλέπεις. Μια μόνιμη βιασύνη να προλάβουμε ένα απροσδιόριστο κάτι. Δρομολόγια που μπερδεύονται μεταξύ τους και μέσα σε αυτά άνθρωποι ακόμα πιο μπερδεμένοι ( ανέκφραστοι ή στην καλύτερη περίπτωση προσποιητά χαμογελαστοί) που δεν ξέρουν που θέλουν να καταλήξουν και αυτοί που ξέρουν που θα καταλήξουν, δεν θέλουν να καταλήξουν εκεί. Λέξεις που ούτε καν προσπαθούν να μπουν σε σωστή σειρά και προτάσεις με κανένα απολύτως νόημα. Καταφάσεις που σε κλάσματα δευτερολέπτων μετατρέπονται σε αρνήσεις και αρνήσεις ως η μόνη απάντηση σε οποιαδήποτε ερώτηση.’’
Όλο έτσι έλεγαν γι’ αυτήν , όλο έτσι άκουγα γι΄ αυτήν και όλα μα όλα τα πίστευα.
Μα ήταν η πόλη σου. Και αυτό αρκούσε. Τουλάχιστον »μου αρκούσε». Μου αρκούσε για να δω πόσο άδικη υπήρξα και αρκούσε για να καταλάβω πως τις πόλεις τις κάνουν οι άνθρωποι που ζουν σε αυτήν.
Είναι κρίμα όμως , πόσες πόλεις επιλέξαμε να μην γνωρίσουμε ποτέ,την ίδια στιγμή που επιλέξαμε να μείνουμε κολλημένοι σε μια πόλη που δεν έχει μείνει τίποτα πια. Κι εμείς κολλημένοι σε αυτήν την πόλη, πάντα σε μια κόκκινη γραμμή, πάντα ο ένας απέναντι από τον άλλον, να παίρνουμε πάντα τις αντίθετες κατευθύνσεις.
Δεν ξέρω αν τον άνθρωπο που έφυγε μια φορά μπορείς να τον ξαναεμπιστευτείς ότι δεν θα ξαναφύγει, πάντως είμαι σίγουρη πως ο άνθρωπος που φεύγει κάποια στιγμή επιστρέφει. Βλέπεις, τα πισογυρίσματα αποτελούσαν πάντα ένα μέρος του έργου, θα ΄πρεπε να το είχες μάθει έως τώρα. Κι η διαδρομή της επιστροφής; Μονόλογοι και επανασυνδέσεις, στιχομυθίες και χωρισμοί.
Μόνο που αυτήν την φορά, δεν έχει εισιτήριο επιστροφής, γιατί ήταν καιρός πια στο εισιτήριο να γραφτεί άλλη πόλη…
«A for Athens» -Θεονίκη Κλίμοβα
Αγάπη
Έρωτας
Κόντρα ρόλος
Έρωτας
το κακέκτυπο της αγάπης
Αγαπώ τον Έρωτα
«Μη ξεχνάς πως σε κοιτώ
πως σε αγγίζω
πως σε φιλώ
πως σου θυμώνω
Μη ξεχνάς πως σε προσμένω
Πως ….όλα
Εύχομαι να μη ξεχάσεις…»
«Ξεχνιέται ο Ήλιος; Τα Αστέρια; Το Φεγγάρι;»
«Αν αυτά βλέπεις μαζί μου…
τότε ξέρεις πως σου έδωσα απλόχερα τον Ουρανό»
Μύρισε το σαπισμένο των πτωμάτων η πατρίδα.
Όχι από εκείνους που άδικα και πρόωρα χάθηκαν στο τίποτα του χρόνου που όλους μας περιμένει.
Όχι από εκείνους που αγνοούνται και γεμίζουν την καρδιά μας με ψεύτικη ελπίδα, γίνονται βαρίδια, κρέμονται μ’ αγκίστρι από τις καρδιές μας κι ανοίγουν μεγαλύτερη τρύπα στην ήδη αιμοραγούσα πληγή μας.
Όχι από όλους εμάς, που σέρνουμε με βαριά βήματα τη ζωή που ένοχα κουβαλάμε
Είναι από τα αστέρια το σαπισμένο που μυρίζει. Έπεσαν βαριά κι αναπάντεχα δίπλα μας, χωρίς ένα λόγο. Δίχως αντίο έσβησαν, άφησαν καμμένο και μαύρο τον ουρανό να κοιτά.
Το βλέμμα ψηλά ν’ ανέβει δεν αντέχει πια.
Αττική
Μαύρος Ιούλιος 2018
Writink Page 