Writink Page

Χοροπηδώ σαν παιδί, από βότσαλο σε βότσαλο.
Κρυφοκοιτάζω,
με τον ήλιο να σημαδεύει τα μάτια μου. 
Κι εγώ από πείσμα τα κρατώ ανοιχτά κι ας πονάνε.
Πόνος ηδονικός που κυλάει παντού και με πλημμυρίζει αργά,
ίσα να μην πνιγώ.
Σιωπώ, σπανίζουν οι φορές, ναι.
Μα τις έχω ανάγκη, μονολογώ, κι είδες δεν άντεξα, σου μιλώ.
Οργιάζει το μέσα μου,
φωνάζει και μου τρυπάει τα αυτιά.
Γιατί να θέλω να σκίσω τη σάρκα μου, να την πονέσω, 
χαρακιές περίτεχνες να της προσφέρω;
Ανακούφιση βρίσκω στην εικόνα που 
ζωγραφίζουν οι σκέψεις μου, μονάχα εκεί.