αυτά τα Σ’ αγαπώ δε στέγνωσαν στα χείλη… πότισαν με πόνο την αγάπη.
Μου ‘μαθαν πως η ευτυχία, είναι μια ματωμένη ιστορία!
Τ’ αστέρια έντυσαν το σώμα σου κι
η σκέψη μου ξάπλωσε πάνω τους
Λες να ήθελε να τα βουλιάξει;
Να κρύψει το ουράνιο φως τους;
Αργά ή γρήγορα η επόμενη μέρα θα ξημέρωνε
Κι η λάμψη τους θα μας ταξίδευε σε μια ανεκπλήρωτη φυγή.
Για μια «διαχείριση»
θυσία κάναμε την πεθυμιά μας.
Θύμα και θύτης σε απόλυτη αρμονία
εγκλωβίστηκαν σε ένα σώμα που δεν κατάφεραν να φέρουν βόλτα.
Η φαντασία μου τα φταίει,
που έκανε το σώμα μου ν’ αισθάνεται όλα αυτά που κάνεις με το μυαλό σου…
γιατί χωρίς αυτή δεν θα είχαμε ζήσει τα ανεκπλήρωτά μας.
-Post by M Writinks-
Το μαξιλάρι μούσκεψα από τα συνωστιμένα δάκρυα.
Τα ξεβαμμένα μάτια μου, μαυρισμένες ζωγραφιές ξεπατίκωσαν επάνω σου.
Είναι φορές που από το μούδιασμα δεν αισθάνομαι κάποιο είδος πόνου,
ίσα που βλέπω τις μελανιές από το ανάλαφρο άγγιγμα σου.
Το μαξιλάρι θα μου μιλάει σε κάθε αναστεναγμό
σε κάθε νύχτα που με προσμένει,
πιστό στο ραντεβού μας.
Αυτή την αγκαλιά, που του φυλάω όλη μέρα, σε κανένα πούπουλο δεν σκόρπισα.
Post by M Writinks
M Writinks:
«Κάθε στιγμή απειλείται από τον κίνδυνο να είναι η τελευταία.
Αθάνατη είναι αυτή που δεν γεννήθηκε ποτέ»
E Writinks:
«Αθάνατη, μα Ανύπαρκτη. Ήδη πεθαμένη πριν να γεννηθεί.
Ήδη λησμονημένη πριν γίνει ανάμνηση.
Ήδη χαμένη πριν να βρεθεί.
Ήδη μου λείπει όποια στιγμή δεν κατάφερα να δω.»
«Χαρά μου», Πόσο σ’ έψαξα, πόσο σε θέλω,
μα φαίνεται, μονάχα εγώ.
Αν για μένα δεν σε θέλουν,
αν δίπλα μου, δεν αντέχουν να σε βλέπουν,
πως στα μάτια, χαρά μου,
μπορώ να σε κοιτώ;
Κάνε πέρα τώρα.
Αρνούμαι να σε θέλω,
αφού κανείς, πλάι μου δεν στάθηκε για να σε μοιραστώ.
Μοναξιά και πόνο ντύθηκες χαρά μου, ψάχνω πάλι να σε βρω.
Έλα θλίψη, Δες με! Μπορώ.
Πόρτα κι αγκαλιά μαζί ανοίγω
Να σε καλοδεχτώ.
Goodmorning friends!
We thank you for pressing the
button, entering the
WRITINKPAGE world.
Πως αφιερώνεις την πιο φωτεινή καλημέρα σ’ όλους εσάς που μας «βλέπετε» από μακριά.
Είναι μια γλυκιά συγκίνηση (μην γελάσετε) όταν βλέπεις πως αποκτάς φίλους από
Αμερική (USA) , Σουηδία(Sweden), Βέλγιο(Belgium), Πορτογαλία(Portugal), Ιταλία(Italy)
και τόσα μέρη.
Αναρωτιέσαι ποιοι είναι.
Όχι για κανα άλλο λόγο αλλά απλά για να τους πεις ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
E & M Writinks
Ξύπνησε το μέσα σου εαυτέ μου.
Ξύπνησε τα θέλω σου
Βρες το αύριό σου
Λίγο πριν προσπεράσεις το σημείο
σήκωσε το κεφάλι.
Είναι η ευκαιρία σου
Ξύπνα το μέσα σου κοιμώμενε εαυτέ μου.
Το πεζοδρόμιο μάτωσε.
Κόπηκες στη μέση γερικό μου δέντρο.
Δε τα κατάφερες.
Δεν φταίγανε τα κάγκελα
η φυλακή μέσα σου σε τραυμάτισε,
σε κράτησε μαντρωμένο να στάζεις την «κολλώδη κόκκινη ουσία» που δήθεν γιατρεύει τις πληγές. Μη τυχόν και ακούσουν για «αίμα» , βλέπεις ταράζονται.
Εσύ που ρίζες είχες και όμως αποφάσισες να δραπετεύσεις παράδειγμα να γίνεις σε αυτούς.
Μ Writinks
Χάθηκες…
Έμεινε μονάχα μια υποψία γλύκας
σ’ ένα άδειο κουτάλι.
Μια τελευταία εικόνα σε ένα γλαφυρό όνειρο,
Μια λέξη που έσβησε στη βουή του δήθεν «όλα καλά»,
Ένα φύλλο που έπεσε πριν ακόμη κιτρινίσει.
Τόσο βιαστικά.
Δεν πρόλαβα κάτι παραπάνω να κρατήσω, έτσι,
Μέσα από τα χέρια μου,
Σε έχασα.
Ένα ζυμάρι είμαστε
έτοιμο να παραμορφωθεί
Δυνάμεις το παλεύουν από παντού
Ποιος είναι ο κάποιος, το κάτι
που το γρανάζι αυτό κινεί
Εσύ;
Oι Άλλοι;
Όλοι μας;
Όλοι μας;
Δεν προβλέπονται,
δεν αναγνωρίζονται,
δεν αποφεύγονται.
Παραμονεύουν, μας βρίσκουν, μας δένουν
δεν αποφεύγονται.
Παραμονεύουν, μας βρίσκουν, μας δένουν
-Ίδιος αόρατος, ηλεκτροφόρος κλοιός
αγκαλιάζουν, σφίγγουν, τινάζουν το πετσί μας
αγκαλιάζουν, σφίγγουν, τινάζουν το πετσί μας
-Ίδιος πλάστης από σίδερο σμιλεύει με βία το κορμί μας
Πιέστηκες; Μη. Απομένει να σκεφτείς.
Πιάσε παλμό, επανέφερε σφυγμό στα φυσιολογικά.
Τώρα επιπλέεις στη λίμνη του αίματός σου
Τώρα επιπλέεις στη λίμνη του αίματός σου
προστατεύσου, απειλείσαι να πνιγείς στον εαυτό σου
Το γρανάζι σου έχει σκουριάσει
κι όμως χρόνο ακόμη δανεικό σου δίνουν ν’ ανασάνεις.
Η υπερβολή, είναι μια αλήθεια που έχασε την ψυχραιμία της, ένα ψέμα έτοιμο να αποκαλυφθεί.
Αυτουργός μια καλοστημένης απάτης οδηγείται στην υπερβολή για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, κάπου εκεί στο έσχατο σπαρτάρισμα, λίγο πριν το θάνατο του.
Ευάλωτοι αποκαλυπτόμαστε και συνάμα τόσο δυνατοί υπερασπιζόμαστε αυτό το ψέμα λες και δεν προφταίνουμε να ασχοληθούμε με την αλήθεια.
Σπαταλάμε χρόνο και δύναμη ανακυκλώνοντας μας,
περπατάμε νωχελικά προς το εδώλιο
και στεκόμαστε απέναντι στην Αλήθεια που μας δικάζει,
έτοιμοι να ομολογήσουμε το ψέμα.
Writink Page 