Writink Page

Μην επιστρέφεις και μη με παίρνεις
Αφού μόνο στα όνειρα ξέρεις να τολμάς
Γύρνα πίσω στη Δευτέρα σου
Και κάνε αυτό που η κάθε Δευτέρα προστάζει:
Σταμάτα να ταξιδεύεις.
Κι όταν βρεις όση τόλμη χρειάζεται για να ζήσεις
Μην έρθεις να με βρεις
Η Κυριακή έχει ήδη περάσει.

Κ. Π. Καβάφης -επιλογή της nnuli

Έφευγες πάντα με την ιδέα πως η φυγή σου είναι ένα κόμμα στις σχέσεις που έχτιζες. Μια ανάσα για να μπορείς να συνεχίσεις. Μια παύση να σκεφτείς και γιατί όχι να αλλάξεις ολόκληρη τη μοίρα της πρότασης. Ίσως και να έφερνες κάτι καινούργιο στην επιστροφή σου, μια νέα ιδέα ή έναν διαφορετικό ορισμό. Η επιστροφή ήταν αναπόφευκτη. Θα επέστρεφες -πάντα επέστρεφες- ακόμα κι αν μερικές φορές από μακριά αγνοφαινόσουνα σαν τελεία-ήσουν κόμμα-θα γυρνούσες πίσω. Ακόμα κι αν στο τόπο του εγκλήματος όπως λένε δεν είχες το ρόλο ούτε του δολοφόνου, ούτε του τυχαίου περαστικού – του αυτόπτη μάρτυρα αλλά εκείνο του θύματος. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό που είσαι ή μήπως μπορείς;Θα μπορούσες κάλλιστα να είσαι κάποιο άλλο σημείο στίξης. Ένα έκπληκτο θαυμαστικό ή ένα απορημένο ερωτηματικό ή ό,τι άλλο ήθελες εσύ εν πάση περιπτώσει. Αλλά διάλεξες να είσαι το κόμμα. Διακριτικό, σεμνό και συχνό. Συχνό. Ναι αυτός ήταν ο λόγος! Έτσι δεν ξεχνούσες και κυρίως δεν σε ξεχνούσαν.
Πολλές οι τάσεις φυγής σου όμως- πολλά και τα κόμματα πριν καν ολοκληρωθεί η πρόταση , ώσπου κάποιος έβαλε από μόνος του, αυθαίρετα, μια απότομη και αδιαπραγμάτευτη τελεία. Γιατί η αλήθεια να λέγεται, τα πολλά κόμματα κουράζουν και από τα πολλά κόμματα μπορεί κανείς να χάσει το νόημα της πρότασης, κι ύστερα της παραγράφου και πάει στράφι όλο το κείμενο μετά.
Όσον αφορά την δική σου περίπτωση; Όχι μόνο κούρασες, όχι μόνο χάσαμε το νόημα της πρότασης και του κειμένου ως επακόλουθο αλλά βάλε ένα μεγάλο Χ σε ολόκληρο το κεφάλαιο.

«Σημείο Στίξης»  – Θεονίκη

Είναι θέμα χημείας. Είναι θέμα εμπιστοσύνης. Είναι θέμα του να πάρεις την καρδιά σου και να την αφήσεις σε χέρια που θα την κρατήσουν προσεχτικά, θα νιώσουν τον τρόπο που χτυπά.

Ευχαριστούμε πολύ τη  Θεονίκη, τη nnuli και όλους τους φίλους και φίλες του writinkpage που έχουν νιώσει αυτή την εμπιστοσύνη και μοιράζονται «μέρος του είναι τους» μέσα από δικές τους σκέψεις και συναισθήματα ή μέσα από κομμάτια που διαβάζουν.

Ευχαριστούμε που νιώθετε ότι σας «ακούμε».

E & Μ Writinks

Το Share Your Ink, η δική σας στήλη, ξεκινάει την εβδομάδα με μία νέα φίλη, τη φωνή της Εύας Πετροπούλου-Λιανού και το ποίημά της «Όνειρα». Την Εύα δεν την γνωρίζουμε προσωπικά κι εδώ είναι το πιο σημαντικό σημείο. Να μην έχεις δεις ποτέ σου κάποιον κι όμως η προσωπικότητά του να μιλάει μέσα από τον τρόπο που επικοινωνεί με τους γύρω του, ακόμη και μέσω ενός mail. Η ευγένεια της Εύας ξεχειλίζει από το πιο μικρό γραπτό της κι έτσι καταλαβαίνουμε γιατί κατάφερε να μπει στον κόσμο των παιδιών και να χτίσει εκεί ένα κάστρο για τα παραμύθια της. Δημοσιογράφος, ποιήτρια και συγγραφέας παραμυθιών, η Εύα Πετροπούλου-Λιανού είναι η γυναίκα του σήμερα που δεν βάζει φραγμό στα Όνειρά της. Αεικίνητη και δημιουργική βρίσκεται παντού προσφέροντας τη δική της πινελιά στις ημέρες μας, όπως οι Βραδιές Ποίησης των κων. Παπαδόπουλου και Δάρα που συμμετέχει είτε ως τιμώμενη δημιουργός είτε ως απλή θαμώνας που απολαμβάνει δημιουργήματα άλλων. 

Σε μια τέτοια βραδιά Ποίησης θα τη συναντήσουμε την Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017 στο καφέ «Τρίπορτο» (Αρτεμισίου 48 & Παραμυθιάς) στην Αθήνα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

E & M Writinks

Οι επιτυχίες που σημείωναν τα βιβλία του,  δεν είχαν διάρκεια. Ύστερα από λίγο ξεχνιούνταν. Χάνονταν, όπως όλα τα δημιουργήματα που δεν έχουν βάθος και βάρος. Ο ίδιος απορούσε γιατί συνέβαινε αυτό. Δυστυχώς, τα έργα του είχαν όλα τα στοιχεία της λήθης, γίνονταν σύμμαχοι τού χρόνου, δεν τον ξεπερνούσαν.

Τα περισσότερα ήταν πολύ κατανοητά και τα λιγότερα, σαφώς ακατανόητα. Μετά δεν εξέφραζαν τον λαό, με την έννοια ότι μιλούν στην ψυχή του. Απλά χάιδευαν αυτιά και μάτια , δίχως να εισχωρούν στην καρδιά. Παρουσίαζαν την πραγματικότητα όπως είναι κι όχι όπως έπρεπε να είναι .

Η ρεαλιστική αποτύπωση φαινόταν αντιποιητική , σαν διδασκαλία για χαχόλους , στείρα ηθικολογία, χωρίς καλοσύνη. Υπήρχε και μια καθοριστική παράμετρος : ο συγγραφέας δεν έδειχνε τον ουρανό, αλλά τα πόδια του.

«Έργα & Χρόνος» του Χριστόφορου Τριάντη

​Αυτή είναι η μοίρα των μεγάλων προσωπικοτήτων : να περιστοιχίζονται από τους περίφημους μέσους ανθρώπους. Είναι οι δήθεν πιστοί φίλοι , οι υπηρέτες , οι σύζυγοι , οι ερωμένες, οι γιοι κι οι κόρες , οι συνεργάτες και οι ευεργετηθέντες .Οι χρυσές μετριότητες κινδυνολογούν , μειώνουν την αριστεία , σακατεύουν τον στοχασμό και στην ουσία «σταματούν» τη μεγαλοσύνη. Έχουν τον τρόπο και τα μέσα για να το πετύχουν. 

Υποδυόμενοι καλά τον ρόλο τους , ψιθυρίζουν στον σπουδαίο « Γίνε σαν εμάς . Κοίτα , δεν έχουμε υψηλές αναζητήσεις , ούτε άποψη για τον κόσμο . Κοντά στους ισχυρούς πάμε. Η ημιμάθεια μάς οδηγεί στην ισορροπία . Λεφτά μαζεύουμε και περνάμε καλά , δίχως θλίψεις και κινδύνους. Αν μας ξεπεράσεις να ξέρεις ότι σε περιμένουν : ο δεσμοφύλακας και ο δήμιος . Κι αυτοί ανήκουν στον μέσο άνθρωπο …» 

» Ο Μέσος Άνθρωπος «, Χριστόφορου Τριάντη 

Ναι, γίνεται λοιπόν σε ελάχιστες προτάσεις  να ειπωθεί η αλήθεια που είναι μία τελικά κι ας λέμε πως υπάρχουν πολλές. Γνώμες, απόψεις  υπάρχουν πολλές. Αλήθεια μία.

Πόσο κατανοούμε τον φίλο μας Χριστόφορο Τριάντη διαβάζοντας το μικρό του διήγημα  «Αυτός ο Κόσμος». Σ’ αυτόν τον κόσμο, την απέραντη θάλασσα του τίποτα που έχει περισσότερα από τα πάντα, παλεύουμε να σταθούμε μέσα σε μια μικρή βάρκα ο καθένας μας, στο δικό του απόλυτο χώρο κι εκεί δεν επιτρέπουμε σε κανέναν ν’ ανέβει, σε κανέναν να ξαποστάσει.

Σφραγισμένοι ο καθένας μας στο μικρόκοσμό του χάνουμε κάθε μέρα και λίγο παραπάνω από την ανθρωπιά μας. Αιμορραγούμε συνεχώς, στεγνώνουμε από το βασικό υλικό που θα έπρεπε να έχουμε περίσσιο, την αγάπη.

Σ’ ευχαριστούμε Χριστόφορε που περιέγραψες αυτό που ζούμε κι εμείς παράλληλα με σένα.

E & M Writinks

Καθώς το τρένο έμπαινε στην πρωτεύουσα , αντίκρισα τις λερές πολυκατοικίες με τα ξεθυμασμένα φώτα . Απ’ το μυαλό μου πέρασε η εικόνα των φτωχών γέρων που σκότωναν την ώρα τους , ταΐζοντας τις γάτες τους ακριβές κροκέτες.
Αυτόν τον κόσμο δεν τον αγαπώ . Την πραγματικότητά του δεν την αγαπώ. Και η δουλειά μου , ως στέλεχος εταιρείας πληροφορικής, μου προκαλεί αηδία. Σερβίρουμε διαφημίσεις και ψέματα για να τα οικονομήσουμε . Επιχειρήσεις «προσφοράς» στα πλήθη.
Η αμαξοστοιχία έφτασε στον σταθμό. Κάγκελα και πεζογέφυρες σάπιζαν μέσα στην υγρασία . Οι άνθρωποι σαν ζώα , φορώντας μάσκες μίσους, κρέμονταν στα κινητά τηλέφωνα. Και στην τελική, ο θάνατος να περιμένει : τους φτωχούς στα βρόμικα νοσοκομεία και τους πλουσίους στα πολυτελή σανατόρια.
Ένα είναι σίγουρο : αυτόν τον κόσμο δεν τον αγαπώ!

«Αυτός ο Κόσμος» του Χριστόφορου Τριάντη

Κανείς δεν μπορεί να μας νικήσει.

Ο Έρωτας είναι αρρώστια του μυαλού,

του σώματος, της ψυχής.

Νοσούν όλα μαζί και

εξαπλώνεται εντός και εκτός .

Υποτιμάς το κακό που μπορεί να κάνει

και τον ταίζεις κάθε μέρα με σκέψεις, βλέμματα κι αγκαλιές.

Αν δε βρεις κάτι απ’όλα αυτά τα θανατηφόρα δε θα ξέρεις και να ζεις.

Έτσι βγήκα εκτός ψυχής

και ήσουνα κι εσύ εκεί