Κάθε που ο Μηδενιστής ελπίζει πολύ ψηλά από πάνω του, ξεκαρδίζεται ο Θεός χαμογελώ ερεθισμένα κι εγώ η ταπεινή σαν ψυχανεμίζομαι μέσω απόμακρων πομπών του τη θλίψη αυτήν την τόσο Γοτθική γοητευτική μελαγχολία και συντρέχω παρέχοντας σκύφο εναπόθεσης δακρύων, στεναγμών κι όλων των λυπημένων αυνανισμών… Δυτικού τύπου.
Κάθε που ο εναγκαλισμός του με το μαραγκιασμένο του άτομο Πάλι δε φτούρησε Βρίσκω τολμηρά χαριτωμένο, ειλικρινώς, να εύχεται Καλή χρονιά για μέρες καλύτερες στις Γιορτές, στις αεργίας του τις σχόλες.
Όσο πιο βαριές οι περγαμηνές τόσο πιο απαστράπτων είναι ο άνθραξ. Έτσι καθώς νογά την Ιστορία, πούπουλο ένα θέμα Οπτικής δηλαδή ημιαναρχοαυτόνομου στραβισμού.
Κι άμα ο έρωτάς του για τον άλλον είναι ανέφικτος, πιστεύει πως είναι ανέφικτος ο Έρωτας. Fair play: Κάθε φορά που Εκείνος δεν αναγνωρίζει τη δίψα Μου της ζωής, όσο έμειν’ ήλιος και δεν έλειψε θάλασσα πλάϊ απ’ το γιασεμί μου, παύω κι εγώ να βουρλίζομαι για το Κενό του στο στήθος. Χάδι, νισάφι το λοιπόν. Χώμα. Από χώμα πλάσε το Πρόσωπο, Ακριβέ μου Νίψου κι Αγάπησε.
«Tο Fair Play του Μηδενιστή» της Ξένιας Πολίτη
