Writink Page

Το Share Your Ink, η δική σας στήλη, ξεκινάει την εβδομάδα με μία νέα φίλη, τη φωνή της Εύας Πετροπούλου-Λιανού και το ποίημά της «Όνειρα». Την Εύα δεν την γνωρίζουμε προσωπικά κι εδώ είναι το πιο σημαντικό σημείο. Να μην έχεις δεις ποτέ σου κάποιον κι όμως η προσωπικότητά του να μιλάει μέσα από τον τρόπο που επικοινωνεί με τους γύρω του, ακόμη και μέσω ενός mail. Η ευγένεια της Εύας ξεχειλίζει από το πιο μικρό γραπτό της κι έτσι καταλαβαίνουμε γιατί κατάφερε να μπει στον κόσμο των παιδιών και να χτίσει εκεί ένα κάστρο για τα παραμύθια της. Δημοσιογράφος, ποιήτρια και συγγραφέας παραμυθιών, η Εύα Πετροπούλου-Λιανού είναι η γυναίκα του σήμερα που δεν βάζει φραγμό στα Όνειρά της. Αεικίνητη και δημιουργική βρίσκεται παντού προσφέροντας τη δική της πινελιά στις ημέρες μας, όπως οι Βραδιές Ποίησης των κων. Παπαδόπουλου και Δάρα που συμμετέχει είτε ως τιμώμενη δημιουργός είτε ως απλή θαμώνας που απολαμβάνει δημιουργήματα άλλων. 

Σε μια τέτοια βραδιά Ποίησης θα τη συναντήσουμε την Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017 στο καφέ «Τρίπορτο» (Αρτεμισίου 48 & Παραμυθιάς) στην Αθήνα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

E & M Writinks

Οι επιτυχίες που σημείωναν τα βιβλία του,  δεν είχαν διάρκεια. Ύστερα από λίγο ξεχνιούνταν. Χάνονταν, όπως όλα τα δημιουργήματα που δεν έχουν βάθος και βάρος. Ο ίδιος απορούσε γιατί συνέβαινε αυτό. Δυστυχώς, τα έργα του είχαν όλα τα στοιχεία της λήθης, γίνονταν σύμμαχοι τού χρόνου, δεν τον ξεπερνούσαν.

Τα περισσότερα ήταν πολύ κατανοητά και τα λιγότερα, σαφώς ακατανόητα. Μετά δεν εξέφραζαν τον λαό, με την έννοια ότι μιλούν στην ψυχή του. Απλά χάιδευαν αυτιά και μάτια , δίχως να εισχωρούν στην καρδιά. Παρουσίαζαν την πραγματικότητα όπως είναι κι όχι όπως έπρεπε να είναι .

Η ρεαλιστική αποτύπωση φαινόταν αντιποιητική , σαν διδασκαλία για χαχόλους , στείρα ηθικολογία, χωρίς καλοσύνη. Υπήρχε και μια καθοριστική παράμετρος : ο συγγραφέας δεν έδειχνε τον ουρανό, αλλά τα πόδια του.

«Έργα & Χρόνος» του Χριστόφορου Τριάντη

​Αυτή είναι η μοίρα των μεγάλων προσωπικοτήτων : να περιστοιχίζονται από τους περίφημους μέσους ανθρώπους. Είναι οι δήθεν πιστοί φίλοι , οι υπηρέτες , οι σύζυγοι , οι ερωμένες, οι γιοι κι οι κόρες , οι συνεργάτες και οι ευεργετηθέντες .Οι χρυσές μετριότητες κινδυνολογούν , μειώνουν την αριστεία , σακατεύουν τον στοχασμό και στην ουσία «σταματούν» τη μεγαλοσύνη. Έχουν τον τρόπο και τα μέσα για να το πετύχουν. 

Υποδυόμενοι καλά τον ρόλο τους , ψιθυρίζουν στον σπουδαίο « Γίνε σαν εμάς . Κοίτα , δεν έχουμε υψηλές αναζητήσεις , ούτε άποψη για τον κόσμο . Κοντά στους ισχυρούς πάμε. Η ημιμάθεια μάς οδηγεί στην ισορροπία . Λεφτά μαζεύουμε και περνάμε καλά , δίχως θλίψεις και κινδύνους. Αν μας ξεπεράσεις να ξέρεις ότι σε περιμένουν : ο δεσμοφύλακας και ο δήμιος . Κι αυτοί ανήκουν στον μέσο άνθρωπο …» 

» Ο Μέσος Άνθρωπος «, Χριστόφορου Τριάντη 

Ναι, γίνεται λοιπόν σε ελάχιστες προτάσεις  να ειπωθεί η αλήθεια που είναι μία τελικά κι ας λέμε πως υπάρχουν πολλές. Γνώμες, απόψεις  υπάρχουν πολλές. Αλήθεια μία.

Πόσο κατανοούμε τον φίλο μας Χριστόφορο Τριάντη διαβάζοντας το μικρό του διήγημα  «Αυτός ο Κόσμος». Σ’ αυτόν τον κόσμο, την απέραντη θάλασσα του τίποτα που έχει περισσότερα από τα πάντα, παλεύουμε να σταθούμε μέσα σε μια μικρή βάρκα ο καθένας μας, στο δικό του απόλυτο χώρο κι εκεί δεν επιτρέπουμε σε κανέναν ν’ ανέβει, σε κανέναν να ξαποστάσει.

Σφραγισμένοι ο καθένας μας στο μικρόκοσμό του χάνουμε κάθε μέρα και λίγο παραπάνω από την ανθρωπιά μας. Αιμορραγούμε συνεχώς, στεγνώνουμε από το βασικό υλικό που θα έπρεπε να έχουμε περίσσιο, την αγάπη.

Σ’ ευχαριστούμε Χριστόφορε που περιέγραψες αυτό που ζούμε κι εμείς παράλληλα με σένα.

E & M Writinks

Καθώς το τρένο έμπαινε στην πρωτεύουσα , αντίκρισα τις λερές πολυκατοικίες με τα ξεθυμασμένα φώτα . Απ’ το μυαλό μου πέρασε η εικόνα των φτωχών γέρων που σκότωναν την ώρα τους , ταΐζοντας τις γάτες τους ακριβές κροκέτες.
Αυτόν τον κόσμο δεν τον αγαπώ . Την πραγματικότητά του δεν την αγαπώ. Και η δουλειά μου , ως στέλεχος εταιρείας πληροφορικής, μου προκαλεί αηδία. Σερβίρουμε διαφημίσεις και ψέματα για να τα οικονομήσουμε . Επιχειρήσεις «προσφοράς» στα πλήθη.
Η αμαξοστοιχία έφτασε στον σταθμό. Κάγκελα και πεζογέφυρες σάπιζαν μέσα στην υγρασία . Οι άνθρωποι σαν ζώα , φορώντας μάσκες μίσους, κρέμονταν στα κινητά τηλέφωνα. Και στην τελική, ο θάνατος να περιμένει : τους φτωχούς στα βρόμικα νοσοκομεία και τους πλουσίους στα πολυτελή σανατόρια.
Ένα είναι σίγουρο : αυτόν τον κόσμο δεν τον αγαπώ!

«Αυτός ο Κόσμος» του Χριστόφορου Τριάντη

Κανείς δεν μπορεί να μας νικήσει.

Ο Έρωτας είναι αρρώστια του μυαλού,

του σώματος, της ψυχής.

Νοσούν όλα μαζί και

εξαπλώνεται εντός και εκτός .

Υποτιμάς το κακό που μπορεί να κάνει

και τον ταίζεις κάθε μέρα με σκέψεις, βλέμματα κι αγκαλιές.

Αν δε βρεις κάτι απ’όλα αυτά τα θανατηφόρα δε θα ξέρεις και να ζεις.

Έτσι βγήκα εκτός ψυχής

και ήσουνα κι εσύ εκεί

Δυνατό, με ρυθμό, σκληρό και με τόση ευαισθησία. Σπαρακτικό με φωνή που δεν προλαβαίνει να βγει στο φως κι εγκλωβίζεται στο εσωτερικό που γεμίζει σαν ηφαίστειο με κίνδυνο μια έκρηξη άνευ προηγουμένου.

Αυτό νιώσαμε διαβάζοντας το «Ο Αθώος» της nnuli που λάβαμε πριν λίγες μέρες για τη στήλη μας Share Your Ink.

Σ’ ευχαριστούμε!

E & M Writinks

Όχι λοιπόν,δε θα σε πάρει από τα χέρια μου ο άνεμος, μήτε η νύχτα, κανείς δε θα σε πάρει. Ακούς ? Ακούς ? Τ.Λειβαδίτης

via Οχι ……Τάσος Λειβαδίτης — Μικρές Καθημερινές Ιστορίες