Μ' αμφισβητώ κι είναι αυτό φυσικό του μυαλού. Οι σκέψεις να γυρίζουν στρόβιλος γύρω από τον άξονα το δαιμονικό. Γιατί δεν βρίσκω το ιερό του Θεανθρώπου σημείο μέσα μου πουθενά.
Ήρθες.
Το ξέρω. Έκανα πως δε σε βλέπω.
Επιζητούσες λίγη σημασία.
Επέμενες να σε κοιτάξω.
Σε είδα….. να φεύγεις.
και έτρεξε ξοπίσω σου η Ζωή, να σε κυνηγήσει,τάχα να σε φέρει πίσω…
[…] και έτσι μόνη με αφήσατε,
να κοιτάζω το κενό.
Τα ποτάμια που κυλούν μέσα μου είναι για να σε κρατάνε δροσερή.
Δε ξέρει κανείς ποια είσαι.
Δε ξέρει κανείς ότι παλεύεις με την φωτιά.
«Δεν είναι δάκρυα αυτά. Εγώ κλαίω χωρίς δάκρυα».
Δεν κατάφερα να μάθω τι με έκανε να κλαίω
ήξερα όμως από νωρίς πως ήταν ο μόνος τρόπος το σώμα να μην καίω.
όποιος για μια στιγμή ένιωσε το αόρατο δάκρυ έχει και αυτός κάποιο σημάδι.
Η ειρήνη δεν είναι ένα πλάσμα όμορφο ή αξιοθαύμαστο. Δεν είναι μια χαριτωμένη πεταλούδα. Δεν υπάρχει χάρη στην ειρήνη, μόνο επώαση. Η ειρήνη είναι ένα κουκούλι μέσα στο οποίο επωάζεται ο ιός της καλής προαίρεσης, τυλιγμένος από ψέματα και παρακινδυνευμένες υποσχέσεις. Η ειρήνη είναι μια ασφυκτική ασπίδα που κρύβει την καλή προαίρεση από τα αδιάκριτα βλέμματα και την ευσυνειδησία, μέχρι εκείνη να λιμνάσει και να αρχίσει να αποσυντίθεται.
Μέσα στα κακοφορμισμένα απομεινάρια της καλής προαίρεσης κάτι αρχίζει να ανακινείται. Ξύνοντας και γρατζουνώντας παλεύει για τη ζωή του, όπως κάθε ζωντανός οργανισμός με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Με τον καιρό, το κουκούλι της ειρήνης γίνεται τόσο αδύναμο, ώστε ακόμη κι ένα μικρό αεράκι αλλαγής θα μπορούσε εύκολα να σπάσει το εύθραυστο τσόφλι. Πολύ σύντομα η ειρήνη θα είναι μοιραία θρυμματισμένη εντός και εκτός. Θα έχει όμως ολοκληρώσει το έργο της.
Από τα διάσπαρτα κομμάτια της ειρήνης θα αναδυθεί μαινόμενος ο πόλεμος. Ο πόλεμος γνωρίζει πως η ζωή του θα είναι σύντομη και το τέλος του απρόβλεπτο, έτσι χτυπά τα φτερά του σαν τύμπανα σε εμβατήρια παρέλασης στρατιωτών. Αν ο πόλεμος δεν μπορέσει να ζήσει, τότε δεν θα ζήσει κανείς τους. Όταν ο πόλεμος ίπταται χαμηλά, αφήνει καμένη γη στο πέρασμά του. Όταν υψώνει τα φτερά του, αναζωπυρώνει τις φλόγες ώσπου να αρχίσουν οι πυρκαγιές να μαίνονται και να μην χρειάζονται πλέον ανατροφοδότηση. Οι χαμηλές και υψηλές πτήσεις επαναλαμβάνονται, μέχρι να αυτοκαταστραφεί και ο ίδιος μέσα στην κόλαση που δημιούργησε.
Κάτω στο χώμα μεταξύ των πεσόντων, ένας νέος ιός της καλής προαίρεσης αρχίζει να τρέφεται, αποθηκεύοντας ενέργεια για να οικοδομήσει την ειρήνη του.
Μπορεί η ειρήνη να κυοφορεί τον πόλεμο;
Η νέα μας φίλη Βασιλική Δραγούνη θέτει προβληματισμούς στο κείμενό της «Εντροπία«.
«Στη θερμοδυναμική, εντροπία είναι η έννοια μέσω της οποίας μετράται η αταξία της οποίας η μέγιστη τιμή αντικατοπτρίζει την πλήρη αποδιοργάνωση (ομογενοποίηση των πάντων) και ισοδυναμεί με την παύση της ζωής ή αλλιώς της εξέλιξης. «
Ευχαριστούμε!
E & M Writinks
Αυτό που με καθησυχάζει είναι πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Για το δικό μας ανθρώπινο, παρεξηγημένο “πάντα” μιλώ, που του δώσαμε όποια υπερφυσική δύναμη και μαγική χάρη πέρασε ξυστά από το μυαλό.
Εισπνοή σε τέσσερις χρόνους
ένα δύο τρία τέσσερα
Και μένω
ένα δύο τρία τέσσερα
Εκπνοή
ένα δύο τρία τέσσερα
Αργή η εκπνοή, συριστική, με θόρυβο
Να βγει μαζί της και ν ακουστεί, ότι είναι καλά θαμμένο μέσα
Εισπνοή σε τέσσερις χρόνους
ένα δύο τρία τέσσερα
Και μένω
ένα δύο τρία τέσσερα
Εκπνοή
ένα δύο τρία τέσσερα
Και η κίνηση να είναι αργή, όχι γρήγορη όπως κάθε μέρα
Όχι πανικόβλητη όπως ορίζει το τέρας του χρόνου που γεννήσαμε για να μας στοιχειώσει
Κλείσε τα μάτια και κοίταξέ σε
Κοίτα κι εμένα μέσα από τα δικά σου
Τι βλέπεις ?
Εισπνοή σε τέσσερις χρόνους
ένα δύο τρία τέσσερα
Και μένω
ένα δύο τρία τέσσερα
Εκπνοή
ένα δύο τρία τέσσερα
Μήπως εσένα;
Ίσως.
Μην φοβηθείς,
στην ομοιότητα μην σταθείς.
Γιατί κάθε βήμα μακρυά σου
με φέρνει όλο και πιο κοντά.
Τους άκουσα να λένε για την χειρότερη απουσία όλων.
Ντυμένη στα χρώματα μιας επώνυμης παρουσίας
που αντανακλά πλασματικές αποχρώσεις.
Σε λίγο θα σου μιλώ και δε θα μ’ ακούς
Θα συνεχίσεις να μου μιλάς , αλλά δε θα μου απαντάς.
Και θα μυρίζει παντού το άρωμα σου.
Ακόμη και στους διαδρόμους που βρωμάνε οι πεθαμένες στιγμές.
Και θα φαίνεται ότι πέρασες από εδώ.
Γιατί θα βλέπω τα δακτυλικά σου αποτυπώματα στους τοίχους και στους διακόπτες της ψυχής μου.
Και θα ξέρω πως για κάθε αύριο θα είσαι εδώ.
Φοβήθηκα τη μορφή της και τη σκότωσα
Και όλα αυτά γιατί δεν άντεξα στο σήμερα να μην ζω το χθες.
Ένα δάκρυ κάτω από τη σάρκα έγινες.
Θα κυλήσεις μέχρι να στεγνώσει
και ίσως τότε το μειδίαμα
χαμόγελο να σε βαφτίσει.
Το στεγνό μου στόμα αναζητά το φιλί,
εκείνο που δεν έπρεπε να μου είχες δώσει.
Ξέρεις πόσο μ’ αρέσει εκείνο το φιλί …
Δεν υπάρχει αμφιβολία
Είμαι ερωτευμένη…!!!
Σου το ‘πα πως είμαι….
και εσύ γύρισες την πλάτη από την άλλη.
Αυτό ήταν ένα μικρό βήμα που με έβγαλε εκτός «Comfort Zone»
