Υπάρχουν κάποιες λέξεις άκρως συνυφασμένες μαζί σου.
Πληγώνουν χωρίς να το θέλουν.
Θαρρείς πως ξέρεις το σκοτάδι, ενώ τα μάτια σου είναι μονίμως ανοιχτά.
-Η νύχτα έρχεται όταν την καλείς.
Νομίζεις πως οι μακρινές διαδρομές είναι κουραστικές.
-Μα εάν δε νιώσεις φόβο δεν έφυγες πραγματικά.
Θαρρείς πως τρελαίνεσαι, ενώ νιώθεις το μυαλό σου σε λάθος κορμί.
-Δεν καταγράφηκε συμβάν.
Γένος και των δυο …
Η διαφορετικότητα μπορεί να είναι στολίδι κι ας φωνάζει με την παρουσία της.
Old town Krakow – E Writinks photo
Δέντρο «καμμένο» από την παγωνιά
A wall that could be everywhere!
Εσοχές του μυαλού γεμίζουν εικόνες καινούριες μόνο για να τονίσουν τις ήδη υπάρχουσες αγαπημένες.
Έρωτας μαγικός
Μοναδικός
Ανεπίτρεπτος
Απροσπέλαστος σαν γιγάντιος ύφαλος
Και κάπου εκεί στην αυγή εσύ
Σύννεφο που ταξιδεύει μέσα σε μια πνοή.
Πληρότητα,
Μόνο οι στιγμές του έρωτα δίνουν.
Αδειοσύνη,
Μεγαλειώδη και απροσπέλαστη μόνο
Έρωτας αφήνει
Πήγαινε εκεί
γιατί εμένα δεν με γνώρισες για να μπορώ.
Πήγαινε εκεί
γιατί ίσως και να φταίω εγώ,
που μένω εδώ.
Η πιο ωραία μέρα είναι αυτή που διάλεξες να ζήσεις!
Κάποιες νύχτες δε ξημερώνουν
μοναχά καμώματα έμαθαν να κουβαλούν.
Κάποιες νύχτες βυθίστηκαν στο πένθος
περιμένοντας -και καλά – να ξαποστάσουν.
Αυτές δε λογαριάζουν από απομιμήσεις πρωινά.
Με ένα βάσανο πλακώθηκα
να μη μπορώ να γείρω πλευρό
μοναχά να με ζεσταίνει
[……. Οι πιο σημαντικές στιγμές στη ζωή μου ήταν ερωτικές. Προσοχή: ο όρος υποδηλώνει παν το ζωντανό. Αρχίζοντας από το χάδι και τελειώνοντας στο χάδι. Πάντα όμως μέσα στο χώρο των αισθήσεων. Έρωτας έξω από αισθήσεις – όπως και ζωή έξω από αισθήσεις- για μένα δεν υπάρχει. Παίρνω ένα παλιό φιλοσοφικό αξίωμα και το κάνω ερωτικό: nihil est in intellectu quod non prius fuerit in sensu. Τίποτα μέσα μας πραγματικό, που να μην είναι στη ρίζα του αισθησιακό.
]
Νίκος Δήμου «Έρως Καλού» 1987, Εκδόσεις Νεφέλη, απόσπασμα από το «Περί Έρωτος και Ερωτικόν»
Κάθε βράδυ είχα την σκέψη πως κάτι δικό σου θα αγόραζα..
Μερικά παθιασμένα φιλιά;
έμαθα πως δεν πωλούνται..
Μερικές φλογερές αγκαλιές;
Το ίδιο κι αυτά..
Μοναχά τα βλέμματα ήταν σε αφθονία και ..
και αυτά πως επέτρεπαν στα βλέφαρα να κλείνουν;
να θωράκιζουν τον έρωτα μας;
Για κάθε νυχτα που περνούσε,
για καθε σκοτεινή ημέρα που έμοιαζε με Κυριακή.
Οι απόλυτα ελευθερες μας τάσεις,
οι άκρως δέσμιες ζωές μας.
Εσύ;
Εγώ;
Κανείς μας
Κι όμως δεν έπαψα να πιστεύω πως θα τα αγόραζα Όλα!!!
Μοναχά με σένα , είχα ενα γεμάτο κομπόδεμα Δανεικής Χαράς
«Ένα κείμενο που γράφτηκε μέσα στον πλούτο της έλλειψης και της απουσίας»
