Writink Page

Αγκάθια με τρυπούν και το σώμα γεμίζει ηδονή.

Το πικρό χαμόγελο που ανθίζει είναι για σένα μα δεν θέλω να φανεί.

Δεν θέλω να το δεις. Δεν θέλω να σε δω.

Θελω να γίνεις φύλλο

Κι εγώ αγέρας  να σε φυσήξω

Για μια στιγμή μονάχα  θα κοπάσω ίσα για να προλάβω να σ´ αγγίξω

Η μέρα σήμερα πέρασε

προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυά μου

Μη με φιλάς.

Δεν έχω τη γεύση που θα ‘θελες να νιώσεις

Πάει θα τελειώσει κι αυτη η μέρα…
Όπως συμβαινει με καθε μέρα,
και αυριο δε θα θυμασαι τι εζησες εχθες, πριν χρόνια.
Ειναι η φυση μας τετοια αλλωστε
να προχωράμε παρακάτω.

Αυτο λέω και ξερω πως το ψέμα ζήλεψε μεχρι θανάτου την αληθεια

-οχι πριν χρόνια… ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ-

Αργά ή γρήγορα θα συμφωνηθεί…Ποτέ και από τους δυό.

Στα παιχνίδια ορίων δεν υφίσταται συγχρονισμός

Ως τότε,

στάδιο σκληραγώγησης

περίοδος μιας ανελέητης, ανεπιθύμητης προσαρμογής

Το μόνο δέδομένο…ο χρόνος… είναι πάντα δεδομένος.

Υποχρεωτικά θα περάσει.

και τότε θα ανοίξει τα όρια, να μας προσφέρει απλόχερα μια εγκλωβισμένη προστασία.

και όλα αυτά θα γίνουν από τη συμφωνία του ενός.

Υπάρχουν κάποιες λέξεις άκρως συνυφασμένες μαζί σου.

Πληγώνουν χωρίς να το θέλουν.

Θαρρείς πως ξέρεις το σκοτάδι, ενώ τα μάτια σου είναι μονίμως ανοιχτά.

-Η νύχτα έρχεται όταν την καλείς.

Νομίζεις πως οι μακρινές διαδρομές είναι κουραστικές.

-Μα εάν δε νιώσεις φόβο δεν έφυγες πραγματικά.

Θαρρείς πως τρελαίνεσαι, ενώ νιώθεις το μυαλό σου σε λάθος κορμί.

-Δεν καταγράφηκε συμβάν.

Γένος και των δυο …

Εσοχές του μυαλού γεμίζουν εικόνες καινούριες μόνο για να τονίσουν τις ήδη υπάρχουσες αγαπημένες.

Πήγαινε εκεί

γιατί εμένα δεν με γνώρισες για να μπορώ.

Πήγαινε εκεί

γιατί ίσως και να φταίω εγώ,

που μένω εδώ.