Πήγαινε εκεί
γιατί εμένα δεν με γνώρισες για να μπορώ.
Πήγαινε εκεί
γιατί ίσως και να φταίω εγώ,
που μένω εδώ.
Η πιο ωραία μέρα είναι αυτή που διάλεξες να ζήσεις!
Κάποιες νύχτες δε ξημερώνουν
μοναχά καμώματα έμαθαν να κουβαλούν.
Κάποιες νύχτες βυθίστηκαν στο πένθος
περιμένοντας -και καλά – να ξαποστάσουν.
Αυτές δε λογαριάζουν από απομιμήσεις πρωινά.
Με ένα βάσανο πλακώθηκα
να μη μπορώ να γείρω πλευρό
μοναχά να με ζεσταίνει
[……. Οι πιο σημαντικές στιγμές στη ζωή μου ήταν ερωτικές. Προσοχή: ο όρος υποδηλώνει παν το ζωντανό. Αρχίζοντας από το χάδι και τελειώνοντας στο χάδι. Πάντα όμως μέσα στο χώρο των αισθήσεων. Έρωτας έξω από αισθήσεις – όπως και ζωή έξω από αισθήσεις- για μένα δεν υπάρχει. Παίρνω ένα παλιό φιλοσοφικό αξίωμα και το κάνω ερωτικό: nihil est in intellectu quod non prius fuerit in sensu. Τίποτα μέσα μας πραγματικό, που να μην είναι στη ρίζα του αισθησιακό.
]
Νίκος Δήμου «Έρως Καλού» 1987, Εκδόσεις Νεφέλη, απόσπασμα από το «Περί Έρωτος και Ερωτικόν»
Κάθε βράδυ είχα την σκέψη πως κάτι δικό σου θα αγόραζα..
Μερικά παθιασμένα φιλιά;
έμαθα πως δεν πωλούνται..
Μερικές φλογερές αγκαλιές;
Το ίδιο κι αυτά..
Μοναχά τα βλέμματα ήταν σε αφθονία και ..
και αυτά πως επέτρεπαν στα βλέφαρα να κλείνουν;
να θωράκιζουν τον έρωτα μας;
Για κάθε νυχτα που περνούσε,
για καθε σκοτεινή ημέρα που έμοιαζε με Κυριακή.
Οι απόλυτα ελευθερες μας τάσεις,
οι άκρως δέσμιες ζωές μας.
Εσύ;
Εγώ;
Κανείς μας
Κι όμως δεν έπαψα να πιστεύω πως θα τα αγόραζα Όλα!!!
Μοναχά με σένα , είχα ενα γεμάτο κομπόδεμα Δανεικής Χαράς
«Ένα κείμενο που γράφτηκε μέσα στον πλούτο της έλλειψης και της απουσίας»
Έφευγες πάντα με την ιδέα πως η φυγή σου είναι ένα κόμμα στις σχέσεις που έχτιζες. Μια ανάσα για να μπορείς να συνεχίσεις. Μια παύση να σκεφτείς και γιατί όχι να αλλάξεις ολόκληρη τη μοίρα της πρότασης. Ίσως και να έφερνες κάτι καινούργιο στην επιστροφή σου, μια νέα ιδέα ή έναν διαφορετικό ορισμό. Η επιστροφή ήταν αναπόφευκτη. Θα επέστρεφες -πάντα επέστρεφες- ακόμα κι αν μερικές φορές από μακριά αγνοφαινόσουνα σαν τελεία-ήσουν κόμμα-θα γυρνούσες πίσω. Ακόμα κι αν στο τόπο του εγκλήματος όπως λένε δεν είχες το ρόλο ούτε του δολοφόνου, ούτε του τυχαίου περαστικού – του αυτόπτη μάρτυρα αλλά εκείνο του θύματος. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό που είσαι ή μήπως μπορείς;Θα μπορούσες κάλλιστα να είσαι κάποιο άλλο σημείο στίξης. Ένα έκπληκτο θαυμαστικό ή ένα απορημένο ερωτηματικό ή ό,τι άλλο ήθελες εσύ εν πάση περιπτώσει. Αλλά διάλεξες να είσαι το κόμμα. Διακριτικό, σεμνό και συχνό. Συχνό. Ναι αυτός ήταν ο λόγος! Έτσι δεν ξεχνούσες και κυρίως δεν σε ξεχνούσαν.
Πολλές οι τάσεις φυγής σου όμως- πολλά και τα κόμματα πριν καν ολοκληρωθεί η πρόταση , ώσπου κάποιος έβαλε από μόνος του, αυθαίρετα, μια απότομη και αδιαπραγμάτευτη τελεία. Γιατί η αλήθεια να λέγεται, τα πολλά κόμματα κουράζουν και από τα πολλά κόμματα μπορεί κανείς να χάσει το νόημα της πρότασης, κι ύστερα της παραγράφου και πάει στράφι όλο το κείμενο μετά.
Όσον αφορά την δική σου περίπτωση; Όχι μόνο κούρασες, όχι μόνο χάσαμε το νόημα της πρότασης και του κειμένου ως επακόλουθο αλλά βάλε ένα μεγάλο Χ σε ολόκληρο το κεφάλαιο.
…Φύγε
Έτσι τα δάκρυα διέξοδο βρίσκουν και τραβούν το δρόμο της κάθαρσης.
Μόνο αυτά.
Όλα τα υπόλοιπα θα κυλιστούν στο βούρκο των απροσδόκητων συναισθημάτων, θα γίνουν πέτρες και απλά, ρυθμικά θα με χτυπούν.
Μην κοιτάξεις πίσω, το βλέμμα χαμηλωμένο θα έχω να μην σε δω.
Κοίτα με απο ψηλά.
Εισχώρησα στον ανάγλυφο κορμό του.
Εξαιρετικής αισθητικής με αλλόκοτες μορφές προσώπων και πραγμάτων.
«Έχε τα μάτια σου ανοιχτά και τα χέρια σου ελεύθερα»
Κανένα πέρασμα στον χρόνο δε του φέρθηκε άσπλαχνα.
Μοναχά οι σκέψεις…
Δείγμα απάντησης δε βρήκα, ούτε στον απόηχο.
Έτσι αισθησιακά σακάτευα το αρχαίο ελαιόδεντρο.
Όποια εικασία κι αν με οδηγεί
στην πραγμάτωσή της γίνεται ένα ψέμα,
μια κρυμμένη ελπίδα που ψυχορραγεί
Αυτή τη ζωή διάλεξα με σένα.
