Καθώς το τρένο έμπαινε στην πρωτεύουσα , αντίκρισα τις λερές πολυκατοικίες με τα ξεθυμασμένα φώτα . Απ’ το μυαλό μου πέρασε η εικόνα των φτωχών γέρων που σκότωναν την ώρα τους , ταΐζοντας τις γάτες τους ακριβές κροκέτες.
Αυτόν τον κόσμο δεν τον αγαπώ . Την πραγματικότητά του δεν την αγαπώ. Και η δουλειά μου , ως στέλεχος εταιρείας πληροφορικής, μου προκαλεί αηδία. Σερβίρουμε διαφημίσεις και ψέματα για να τα οικονομήσουμε . Επιχειρήσεις «προσφοράς» στα πλήθη.
Η αμαξοστοιχία έφτασε στον σταθμό. Κάγκελα και πεζογέφυρες σάπιζαν μέσα στην υγρασία . Οι άνθρωποι σαν ζώα , φορώντας μάσκες μίσους, κρέμονταν στα κινητά τηλέφωνα. Και στην τελική, ο θάνατος να περιμένει : τους φτωχούς στα βρόμικα νοσοκομεία και τους πλουσίους στα πολυτελή σανατόρια.
Ένα είναι σίγουρο : αυτόν τον κόσμο δεν τον αγαπώ!
Writink Page 
24 Ιανουαρίου 2017 at 08:50
Είναι και αυτή μια οπτική!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
24 Ιανουαρίου 2017 at 10:10
Ο Τ.Σ.Ελιοτ ειχε πει πως ο ανθρωπος δεν μπορει να αντεξει πολλη πραγματικοτητα. Και σημερα πολυπυροβολουμαστε με την πραγματικοτητα απο παντου,στις πολυπληθεις πολεις,στην υπαιθρο οπου δεν υπαρχει πια παρθενο και αναγγιγκτο απ τον ανθρωπο μερος,απο τα μιντια-σαν ενας φακος που μας δειχνει ποσα μικροβια υπαρχουν γυρω μας.Ειμαι νεα μανα,μ ενα μικρο μωρο και τωρα νιωθω περισσοτερο απο ποτε πως θα θελα να την μαθω,οχι να αγνοει την πραγματικοτητα,αλλα κι οχι να βουλιαξει μεσα σε αυτην. Να την μαθω πως να σκεφτεται αισιοδοξα,πως να φτιαχνει κατι ομορφο μεσα στην ασκημια,πως να εκτιμαει το ομορφο μεσα σε αυτην την ασκημια,πως να δημιουργει και να αγαπα…μια αλλη οπτικη οπως υποδηλωνει και η μαριαννα γρηγορατου!:)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!