Μεθώ από την οργή μου

Ξεσπώ με μια διάτορη κραυγή

Δεν έχω άλλη καβάντζα γι αυτό τα κάνω όλα ριμαδιό.

Πετάγομαι άξαφνα- τρομερά ατημέλητη,

ξεμαλλιασμένη,

άφραγκη.

Αφήνω πίσω τα κλειδιά μου.

Μήπως και έχω ένα λόγο να γυρίσω γρήγορα…

Πάντα το ίδιο γίνεται τις Κυριακές

 

Όταν δεν Χασομεράω, παραπατάω,

Και όταν δεν παραπατάω, παραμιλάω.

μπορώ να τα κάνω και όλα αυτά μαζί.

Σίγουρα όμως κάτι κάνω. Ακόμη!

 

Δεν ξέρω αν τους απωθώ

αυτούς τους άσχετους,

κακεντρεχείς ανθρώπους,

που συμμετέχουν ηθελημένα στα λυτρωτικά μου πλάνα.

Με καρφώνουν με τα απορημένα αντιπαθητικά βλέμματα τους.

Με στραβοκοιτούν επίμονα, οι σκατοπαράξενοι.

Κι όμως δεν έχουν καμία ανάμειξη στη βόλτα μου, πόσο μάλλον στη ζωή μου.

Πολύ θα θελα να με δω με τα μάτια τους

μα πιο πολύ αδιαφορώ.

 

Έφτασε η Δευτέρα και

και κάθε Δευτέρα ακούω και τις δυο γνώριμες φωνές.

Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.

Σχεδόν τις αγνοώ

Ποτίζω την αφηρημάδα μου.

Είναι το μόνο πράγμα που έχει νόημα.

 

Το μάτι μου ζυγίζει σα βαρίδι

φορτωμένo αναμνήσεις

και ο αραχνοειδής χιτώνας από τα συνωστισμένα δάκρυα,

δε θα αντέξει για πολύ.

 

«ρε γαμώτο πως με κοιτάζει έτσι;»

«Μην διανοηθείς να κλείσεις τα μάτια σου»

Το ξέρω πως δεν είσαι εδώ.

Όχι! Παραμένεις απέναντι.

Κάθεσαι σε ένα τόμο χιλιοπαιγμένων λέξεων

προσπαθείς να τις μεταφράσεις, μα πνίγεσαι στο σωρό

και δεν τον αφήνεις να σε παρασύρει.

 

 

Επιστρέφω εκεί.

Εκεί που βρωμάει θυμό και στα αυτιά μου φτάνει ο αντίλαλος του τελευταίου μου ουρλιαχτού.

Νιώθω σκόνη σε αυτό το αχούρι.

Μια στοίβα ρούχα, πάνω και κάτω από τη καρέκλα

και η αμφιθυμία μου πατσαβούρι.

Φαίνεται να υπάρχει ζωή εδώ,

μα νιώθω σαν το καρκίνο μέσα σε ένα άψυχο σώμα.

 

Ανάλαφρο τώρα το βλέμμα

Ξεσπάει σα διάολος, σε μια στιγμή

και σε άλλη μια, ξεχύνεται.

Το βαρίδι δημιούργησε μια τρύπα στο ξύλινο παρκέ

και τα σεντόνια θέλουν άλλαγμα.

Ας είναι μέρες τώρα που το κρεβάτι δεν ξεστρώθηκε

Γιατί  πάντα πέφτω πάνω από τα σκεπάσματα.. όσο το δυνατό λιγότερες κινήσεις

Αφού τις κάνω όλες μέσα σε αυτή τη μικρή διάρκεια που μου απέμεινε για να υπνωτιστώ.

 

Έχει έρθει η ώρα να σκουπίσω όλες τις επιφάνειες

Μα δε βρίσκω το πατσαβούρι

Πρέπει να κάνω απολύμανση

Και να κάνω αυτό το αχούρι ν’ αστράφτει ξανά!

 

1c13122708c42cec763b188f8d3ad514

Το αχούρι γράφτηκε στις 24/10/2013. Σήμερα αποφάσισα να το δημοσιεύσω, μιας και η ανάμνηση ξύπνησε ξανά, έπειτα από την παράσταση της Ιώ Βουλγαράκη – η οποία διασκεύασε και σκηνοθέτησε τη Βιρτζίνια Γουλφ και συγκεκριμένα το έργο «Ορλάντο», με την εξαιρετική ερμηνεία της Αμαλίας Καβάλη.