Writink Page

Μας έχουν μάθει να κοιτάμε τον εαυτό μας από την κλειδαρότρυπα. Κατασκοπεύουμε το είναι μας, το περιμένουμε στη γωνία χαιρέκακα να κάνει το λάθος, πρώτο ή δεύτερο δεν έχει σημασία. Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι εμείς θα του την έχουμε στημένη γιατί είναι σίγουρο πως θ’ ακολουθήσουν τόσα λάθη που θα βαρεθούμε να μετράμε. Κι όλο θα λέμε πως κάποιοι άλλοι μας έσπρωξαν σ’ αυτά. Κάποιοι άλλοι μας έκαναν να μην τα βλέπουμε κατάματα. Αυτοί οι άλλοι όμως δεν θα είναι μαζί μας όταν τα λάθη θα αυτονομηθούν και θα εξεγερθούν απέναντί μας. 

Και τότε τι κάνεις; Ακούς τις ιαχές του πολέμου μέσα σου, βλέπεις τη σκόνη του εαυτού σου που το έβαλε στα πόδια. Και;

Ένα ποντίκι που τρέχει στον τροχό του και μένει στο ίδιο σημείο είσαι.  

Γυρίζεις το χρόνο πίσω;