Στέκεσαι στη μισοξεχαρβαλωμένη πόρτα

Δεν παίρνεις το βλέμμα σου απο εμένα

Σε βλέπω,

χρόνια τώρα

δεν κουνίεσαι

δε μπορείς

έχεις παγιδευτεί

επιβιώνεις σε έναν γύαλινο κόσμο,

τόσο εύθραστο που όμως μου προσφέρει ασφάλεια

Με ενοχλεί που δεν το βιώνουμε μαζί

και όμως επιδράει επάνω μου

ΕΣΥ ΕΙΜΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΕΓΩ

 

είσαι πιο δυνατό από το ανύπαρκτο

πιο αδύναμο απο το υπαρκτό

ακουγέσαι σαν απροσδιόριστη φιγούρα

μα είσαι ότι πιο ξεκάθαρο, ότι πιο σταθερό

γι αυτό αγαπώ ότι άφησες

μισώ ότι δεν αντίκρυσα

μα και το ανάποδο!

Τα ποθώ όλα

Και ας μην τα είχα – και ας μην τα έχω

«ΘΑ ΤΑ ΕΧΩ»

Δελεαστική πρόκληση

Δεν μ’ αφήνεις αδιάφορη- διεγείρεις την τόλμη μου.

 

Κλείνω με μανία τα αυτιά μου,

συνεχίζω ν’ ακούω και ας μην κοιτώ την πόρτα

τον πιο κραυγαλέο θόρυβο που κρύβεται μέσα στη σιωπή σου

το πίο επώδυνο θάνατο να υποβόσκει μέσα στη ζωή,

το νίωθω και ας κοιτώ δειλά με την άκρη του ματιου μου.

 

Ανατριχίαζω σαν κάποιοι περνάνε μέσα απ’ την μορφή σου

Αηδιάζω όταν οι άλλοι εθελοτυφλούν

και τότε πείθομαι ότι είσαι μια παραίσθηση.

 

 

Advertisement