Δεν σ’ άντεχα τότε, δεν σ’ αντέχω και τώρα.

Σαν όπλο κινείσαι, τινάζεις τα μυαλά στον αέρα.

Να σ’ εγκαταλείψω παλεύω εδώ και καιρό.

Αδύνατο, σκέφτομαι, πως ν’ αφήσω τον ίδιο μου τον εαυτό.

Κι όμως, αν έβρισκα μια τόση δα τρύπα στο χώρο,

ευθύς θα την ξεχείλωνα να χωθείς, να βρεις δικό σου πια τόπο.

Ίσκιος του εαυτού μου να γίνω ζητώ.

Τον τρόμο που δίνει, απλόχερα να τον χαρίζω εγώ.

Σου μαρτυρώ,

φλόγα μιας καύτρας αν θέλεις να γίνω

παρά να λέω, στου ίσκιου μου τη φωλιά αργοσβήνω.

Advertisement