Η ζωή κι ο θάνατος δεν προειδοποιούν, δεν μπαίνουν σε πρόγραμμα, δεν αφήνουν περιθώρια γι αντίδραση είτε είσαι πουλί είτε είσαι άνθρωπος.

Μία ιστορία από τις πολλές που λέγονται καθημερινά, μέρα ή νύχτα όπως η σημερινή. Άπειρες οι δυνατότητες, άπειρα τα συναισθήματα και για το άπειρο φτιαγμένη η ανάγκη μας να πούμε:

Ει, είμαι εδώ! Με βλέπεις;

Κι ας μην έρθει  απάντηση καμιά, κι ας είναι η μόνη απάντηση μια εσωτερική φωνή που μόνο εκείνη επαινεί, εσύ την προσπάθεια την έκανες. Πήρες μια ανάσα, κράτησες την αναπνοή σου και βούτηξες. Μία από τις πολλές φορές που το έκανες για τόσα άλλα που δεν ήθελες και δεν σου άρεσαν. Τουλάχιστον τώρα είναι το STORY δικό σου, ένα «διαφορετικό» story που ζει, κινείται κι αναπνέει μέσα σου.

Κάνε το story σου μια ιστορία της ώρας, του λεπτού, του δευτερολέπτου. Όσο κι αν κρατήσει,  το μόνο που θ’ αξίζει είναι ότι έζησε. Για όσο, αφού το πάντα δεν υπάρχει. 

Advertisement