Γι αυτό και εγώ στέκομαι στην κρυψώνα μου
που κανείς δεν μπορεi να με πειράξει
κανείς δεν μπορεί να με αγγίξει
στην ασφαλή θέση του παρατηρητή.
Εδώ που μπορώ να απορώ χωρίς να δίνω αναφορά
εδώ που δεν παρεξηγώ το βλέμμα των περαστικών
Εδώ που στέκομαι σα Θεατής στην ίδια μου κυνηγημένη Ζωή
Μια φθαρμένη ψυχή, μουτζουρωμένο χαρτί,
αβοήθητος ίσκιος που παραπατάει.
Κραυγή πνιχτή,
Κομμάτια η σιωπή, κι ο ήχος της, γυαλί που σπάει.
Βγάλε τα χέρια από τ’ αυτιά
μια νότα στο crescendo της ξεψυχάει.
Post by E Writinks
Το μαξιλάρι μούσκεψα από τα συνωστιμένα δάκρυα.
Τα ξεβαμμένα μάτια μου, μαυρισμένες ζωγραφιές ξεπατίκωσαν επάνω σου.
Είναι φορές που από το μούδιασμα δεν αισθάνομαι κάποιο είδος πόνου,
ίσα που βλέπω τις μελανιές από το ανάλαφρο άγγιγμα σου.
Το μαξιλάρι θα μου μιλάει σε κάθε αναστεναγμό
σε κάθε νύχτα που με προσμένει,
πιστό στο ραντεβού μας.
Αυτή την αγκαλιά, που του φυλάω όλη μέρα, σε κανένα πούπουλο δεν σκόρπισα.
Post by M Writinks
Εσύ και εγώ..Δυο φιγούρες μελαγχολικές. Φρεσκοβαμμένες.Καρφωμένες πάνω σε έναν τοίχο στην Πλάκα.
Και αν ένας από τους δυο αποφασίσει να πάει σε άλλη γειτονιά, θα το δεχτώ.
Και αν οι άλλοι θελήσουν να μας χωρίσουν, δεν με νοιάζει.
Παρέα θα φύγουμε από εδώ όταν οι καταστάσεις το θελήσουν και αγαπημένοι θα θάψουμε τα κουβάρια που μας κράτησαν ενωμένους.
Plaka, Athens- Μ Writink stories # thinking of E Writink# Being together in a wall
Το πιο οδυνηρό είναι εκείνο το ουρλιαχτό που από το σκοτάδι περνάω στο φως
θα συμφιλιωθώ και θα το ακούσω
….. Γιατί αυτή η πόλη πρέπει να φωταγωγηθεί ξανά
Θα έρθει μια μέρα που δεν θα έχουμε τι να πούμε…και θα κοιταζόμαστε
Σιωπηλά θα σιγοτραγουδούν οι ανάσες μας
να κεντήσουν αυτή την ομορφιά που δεν είχα άλλο τρόπο να σου περιγράψω.
Με στραβοκοιτούν επίμονα.
Πολύ θα ήθελα να με δώ με τα μάτια τους,
μα πιο πολύ αδιαφορώ.
Όποιος και αν με κρέμασε εδώ, ας έρθει τώρα να με κατεβάσει.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΣΑΜΑΤΑ!
Το φεγγάρι κρέμεται στο ίδιο σημείο,
σαν να μην πέρασε λεπτό
και όμως μοιάζει ατελείωτο.
Φιλοξενεί χιλιάδες βιαστικά περάσματα στο μυαλό
που δεν προλαβαίνω να τα συγκρατήσω.
Το μάτι μου ζυγίζει σα βαρίδι
Και ο αραχνοειδής χιτώνας
από τα συνωστισμένα δάκρυα, φορτωμένα αναμνήσεις
δε θα αντέξει για πολύ.
«Κάποιος να πατήσει το κουμπί…»
«Κάτω τα χέρια σας από εμάς.
Εδώ εμείς γελάμε».
Πρώτο «Λάθως»
Δε στάθηκα εδώ και πήγα λίγο παρακάτω
Δεύτερο «LAθως»
κανείς δε μπορεί να το παραβλέψει
Ήρθε η ώρα να κάνουμε το πιο Σωστό Λάθος.
«Αν μπορούσα να κουνηθώ τότε ίσως η ελευθερία έχανε το νόημά της»
«Αν μπορούσα να μείνω με τα χέρια σταυρωμένα τότε ίσως η επιβολή έβρισκε το νόημά της «
Έρχομαι από ψηλά.
Δεν είμαι της ελεημοσύνης.
Writink Page 