Γνωρίζω καλά πως ξεκίνησες να μετράς αντίστροφα για τον ερχομό σου. Αυτό που δεν γνωρίζεις εσύ είναι πως εγώ έχω ξεκινήσει καιρό τώρα να μετράω αντίστροφα. Ο αριθμός διψήφιος. Αυτό όμως δεν με αποθαρρύνει από τίποτα. Σκέφτομαι την αγωνία και το τρέμουλο όταν θα μετράμε ώρες κι ύστερα λεπτά. Γλυκιά η προσμονή και η αναμονή να μας παίρνει όλα τα χρωστούμενα που δεν αξιοποιήσαμε το χρόνο που μας χαρίστηκε κάποτε.
Η αλήθεια είναι ότι μου λείπεις. Μου λείπεις συχνά. Όταν μου λείπεις σε σημείο να μην αντέχω άλλο,τότε βάζω και ακούω τα αγαπημένα σου τραγούδια, εκείνα μάλιστα που με έκαναν να αλλάζω δωμάτιο, τα ακούω από δύο και τρεις φορές. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνω να ξεγελάσω τον εαυτό μου και να τον πείσω πως είσαι κάπου γύρω μου-κάπου κοντά μου. Σαν απλά να έχεις αλλάξει εσύ τώρα δωμάτιο και τα βήματα στο διάδρομο να μαρτυρούν την από στιγμή σε στιγμή εμφάνισή σου.
Δεν ήξερα για ποιόν είναι πιο δύσκολο,γι΄ αυτόν που μένει ή γι’ αυτόν που φεύγει. Βλέπεις είναι όλα αυτά τα τραγούδια και οι μουσικές –τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις-που κάνουν τους ανθρώπους να θυμούνται. Όλοι οι άνθρωποι θυμούνται. Κι όταν λέω όλοι εννοώ-όλοι-! Δεν εξαιρώ κανέναν! Και να ξέρεις πως ο άνθρωπος που κάνει πως τάχα έχει ξεχάσει, είναι αυτός που θυμάται πολύ καλά, καλύτερα από τον καθένα μπορώ να πω, ακόμα και τις μικρές λεπτομέρειες.
Απλά κι αυτά τα άμοιρα τραγούδια έχουν την τύχη (ή και την ατυχία) να ερμηνεύονται συνεχώς αλλιώς. Άλλοτε με λυπητερό και πένθιμο τόνο σαν μοιρολόι κι άλλοτε με την επένδυση μιας μελωδίας της ευτυχίας, σωστό κομμάτι από μιούζικαλ. Αν το καλοσκεφτείς κι η ζωή η ίδια είναι ένα τραγούδι-καθαρά δημιούργημα δικό μας.
Στην σκέψη και μόνο του ανταμώματος μας, το τραγούδι μου γίνεται χαρούμενο, αποκτά κατά ένα περίεργο τρόπο χρώμα και μου λέει πως όλα θα πάνε καλά.
Σειρά σου λοιπόν, θα μου πεις τι λέει το δικό σου τραγούδι;
*Τα τραγούδια
«Le chansons» της Θεονίκης
