Writink Page

Οι διαβαθμίσεις του όμορφου πέρασαν από εδώ

και στην πιο έντονη, εκτυφλωτική απόχρωση, στάση κάναμε.

Σκοτώνοντας ανέραστες συγκυρίες, γεννήσαμε ένα βράδυ – φυλαχτό.

Στο μυαλό να μείνεις, σαν ηλιαχτίδα φωτός που μαστιγώνει τα μάτια μας.

που τόσο κόπο κάνουν για ν’ ανοίξουν.

Βράδυ στάσου!

Μην αποζητάς πάλι το πρωινό, δεν είδα ακόμη το σκοτάδι

βιαστικά θέλησες να πάρεις την σκυτάλη, να παγώσεις την καυτή μας αγκαλιά

μα σαν αποχωριστούμε, η ηδύτητα θ’ αναπληρώσει ό,τι σε λίγο θα αρχίσει να μας λείπει.

Λάθη.

Πόσα είδη υπάρχουν;

Κάθε προσπάθεια κι από ένα,

Κάθε απόπειρα κι από ένα…

Τα χειρότερα λάθη δεν είναι αυτά που κάναμε.
Είναι αυτά που δε συγχωρέσαμε.

Αντίο αγέννητό μου λάθος, ίσως να πρέπει να σε ψάξω στο σωστό.

Στον ανεξερεύνητο δρόμο
που ανοίγεται εμπρός
συνταξιδιώτης μου να γίνεις

Και αν θελήσεις κάπου να μείνεις
την κλεψύδρα θα γυρίσω-
άλλος κόκκος να μη φύγει
την παγωμένη στιγμή η ψυχή σου για να ζήσει.

Ορθια κοιμώμενη ξάπλωνα επάνω σε λόγια βουβά.
Μελαγχολικοί ψίθυροι,
δειλές φωνές,
όλων των ειδών οι αποχρώσεις,
πένθιμα ηχούσαν.

Τον ύπνο το βαθύ να τιμωρήσουν,
στο ασθενές μου σώμα να μιλήσουν.

Κάρβουνο η άμμος που τσουρουφλάει στο γυμνό σου πόδι
περπατάς
….
τρέχεις
….

δε τα υπολόγισες καλά
κάπου στα μισά δειλιάζεις
«Εμπρός;»
«Πίσω;»

Το έγκαυμα δε γλίτωσες
τα βήματα στη θάλασσα διάλεξες να σβήσεις!!!

Απουσία,
μια μορφή χρονικά περιορισμένης, ακίνδυνης, δήθεν απώλειας.
Απολαμβάνεις την έλλειψη αυτή σαν την παγωμένη ηλιαχτίδα που διαπερνά το φλεγομενό σου σώμα.
Δραπέτης από τη σκλαβιά του σήμερα, ζητάς να δροσιστείς και να «κατακτήσεις» την επιστροφή της ύπαρξής του.

Παλιά, κάθε καινούρια λύπη,

σε επιχρυσωμένο κουτί να σε κλείσω.

Επιδημία να μην ξεσπάσει

να απαγάγω για λίγο και πάλι τη χαρά!

Κάνα δυο στην αρχή,

Με μια φτεριά ξεμακραίνουν

Γαλήνια πορεία στα ανοιχτά

Μπορώ για ώρα να σας χαζεύω,

Να σας ζηλεύω,

Να σας αγαπήσω

Χωρίς να σας ξέρω.

Χωρίς να θέλω να σας μάθω

Πλησιάζω προς το κάγκελο

μαζεύεστε εκατοντάδες

Ατάραχα πετάτε

Μα σε ξεχώρισα γλάρε μου ανήσυχε…

Το χέρι μου απλώνω

Στη γλώσσα σου μιλάω

«Πάρε με μαζί σου»

H στιγμή.

Αρχή και τέλος

πιαστήκανε στα χέρια,

μόλις που γεννήθηκες για να πεθάνεις.

Στο μεσοδιάστημα

στην ανάσα της επάνω, άπλωσα πανί να ξαποστάσω.

στο αέναο παιχνίδι της θήρας, παύση να επέλθει

Το αεράκι να με δροσίσει και όχι να με παρασύρει.

Mε πνεύμα ελεύθερο

Με σένα συντροφιά, συνοδέ της στιγμής

Να σε γνωρίσω,πόσο θέλω.

Να υφαίνεις τον ιστό της ευτυχίας, και να μου θυμίζεις να αναπνέω βαθιά

Όσο για σένα μυαλό «ΑΝΤΕ ΧΑΣΟΥ»

μην χτίζεις εικόνες λησμονιάς.

Με σύνεση σε υπηρέτησα, μα τώρα θα με καλείς αφεντικό

να ζω στο μεσοδιάστημα.

Γιατί είναι κρίμα να σε θαυμάζω χωρίς να σε γνωρίσω.

Γιατί είναι κρίμα να σε κλάψω πριν να σ’ αγαπήσω!!!