Writink Page

Για όλα αυτά που δεν πήρα ποτέ μου απαντήσεις,
οδηγήθηκα σε λάθος μονοπάτια
και θυσίασα πολύτιμο χρόνο.

και πόσα ακόμη θα έρθουν που το ένστικτο θα αφήσω να διαλέξει;
και ποιος ξέρει πόσο μακριά από την πραγματικότητα θα πάω;

Η ζωή στην τελική είναι πολύ πιο απρόβλεπτη απ’ όποια υπόθεση και αν τόλμησα να κάνω.

Το βέβαιο προαίσθημα και
αυτό το , όλο και πιο απειλητικό εμβατήριο
μας κρατούσαν σε εκγρήγορση
Σε θέση άμυνας
Σε θέση επίθεσης

«Αν θες ειρήνη προετοιμάσου για πόλεμο»
μα εδώ γίνεται λόγος για εμφύλιο.

Και μείναμε στη μια ώρα διαφορά
στο απομακρυσμένο ειρηνικό ετούτο κόσμο.

Τα αιχμηρά αγκάθια, ο ένας στον άλλον καρφώνει.
Έρχονται σε στενή επαφή για να γεννήσουν λίγη ζεστασιά,
και οσο πλησιάζουν, την Αμφίδρομη βλάβη βίωμα να κάνουν.

Τρόμαξαν τον πόνο σα δοκίμασαν
και με μανία τα αγκάθια τράβηξαν να βγάλουν από το πετσί τους.
Κατασκεύασαν έναν ξένο σώμα – σουρωτήρι, αφήνοντας το αίμα να κυλά.
Υπερχρεωθήκαν από ρηχές σχέσεις
και ανοικτούς λογαριασμούς που ανοίξαν με την δηθενιά.

Αυτοί που μας προδώσαν δεν άξιζαν το φιλί
δε πάλεψαν γι αυτό
και εμείς εύκολα το δώσαμε.

Αύριο θα μας λυπούνται που τοσο αλήτικα τα ζήσαμε,
μπορεί και σημασία καμιά να μη δώσουν,
μα στο δίλημμα του σκατζόχοιρου δώσαμε κατεύθυνση.

Στα αδιέξοδα να τρέπεσαι σε φυγή
στα σκοτεινά τα μονοπάτια ενα μικρό βήμα δε κοστίζει λάθη.
Αν τυχόν και την πατήσεις, στο δίλημμα, ώρα πολύ, μπορεί και να σταθείς..
Ζύγι η κάθε επιλογή
και η ζυγαριά προς μια πλευρα δε γέρνει
Το χρόνο σου ροκανίζει η άτιμη, η πονηρή.

Συν τη παρόδω του χρόνου επιτακτικώτερη ανάγκη η απόφαση να πάρεις,
την καλύτερη μη πειστείς πως θα τη μάθεις.
Άδοξα σε μια στιγμή θα αποχωρήσει
να πάρει τη σκυτάλη η Εκλεκτή.
Το διλημμα να εκπνεύσει
και η ζωή άλλη τροπή να πάρει.

Φεύγεις και ερχέται και αυτή,
ακόμη και να την κλωτσήσεις πλάι σου κοιμάται,
πλάι σου στέκεται τις ξάγρυπνες νύχτες.

Σε παιχνίδια με έναν παίκτη, εσείς είχατε πλεονέκτημα.
Τα βράδια βουτάγατε παρέα σε βάλτους από αλκοόλ.
Στις φωτογραφίες ήταν η σκιά σου, και της χρωστάς τη λάμψη σου.

Στα κρεβάτια του πόνου που πλάγιασες
αυτή σου κράτησε το χέρι και σε τράβηξε να ξεμουδιάσεις.
Σου διδαξε πως τα πιο μεγάλα ευχαριστώ πρέπει να δείχνεις,
πως τα πιο μεγάλα θέλω πράξεις να κάνεις
και το σύγνωμη  να μην πεις, αυτή σε έχει κιόλας συχγωρέσει…

«ΜΑΖΙ»
η λέξη για την οποία αργά ή γρήγορα σε έπεισε.
Αν στο πάντα κατάφερες να την δεις
Φιλία ονομασέ την,
και με την πρώτη ευκαιρία, θυσία τον εαυτό σου , για χάρη της να κάνεις.

Τη δροσερή σταγόνα στο αφυδατωμένο μου σώμα,

στόλισα με ένα μεγάλο ευχαριστώ, που κράτησε για λίγο
Διάρκεια Ζωής : 1.5 δεύτερο.

Η σφιχτή αγκαλιά, δικαιολογούσε την κρατημένη μου ανάσα.

Ήταν ο λόγος που ανέπνευσα βαθιά.
Διάρκεια Ζωής: 22 δεύτερα.

Μπόρεσες και μου έδειξες να κάνω τρύπες στο πέπλο της απόγνωσης,
που έπλεξα με τόση αφοσίωση.
Ν’ αρχίζω να ανασάνω από εκεί,
να βλέπω τον κόσμο από εκεί
και όταν θα μαι πάλι δυνατή να πετάξω το πέπλο
και να εισέλθω δυναμικά μέσα σ’ όλα αυτά που μελετούσα τόσο καιρό.

Πολύ σε ευχαριστώ
Διάρκεια Ζωής : δεν καταγράφηκε ακόμη.

Τώρα είσαι σοβαρή.
Τώρα υπερβάλλεις ότι δεν σε καταλαβαίνει κανείς και θα γκρινιάξεις γι αυτή τη βιαστική ζωή που όλο απαιτεί.

Τώρα θα μιλήσεις απότομα.
Τώρα θα γελάσεις δυνατά, για να σαρκάσεις και να προχωρήσεις παρακάτω.
Ένας σωρός από «τώρα» με κρατάει καθηλωμένη, να παρατηρώ το μίμο που δε μένει ποτέ ανέκφραστος.
Πάω να σε διαβάσω μέσα από κάθε κουστούμι, και έχεις ήδη βάλει το επόμενο.

Νομίζεις πως δεν μαθαίνω τίποτα για σένα,

αλλά ξεχνάς πως πάνω σε κάθε αλλαγή κουστουμιού μένεις για λίγο γυμνή.

Μόλις πάμε στην παιδική χαρά τρέχουμε στο αγαπημένο μας παιχνίδι.
Μια εδώ, μια εκεί
μια πάνω, μια κάτω
το σημείο ισορροπίας το περνάμε μόνο για να φτάσουμε στην κορυφή ή στον πάτο.
Να αγκομαχάμε για τα άκρα,
εκεί που όλα είναι τόσο ξεκάθαρα!

Χοροπηδάμε πάλι στη ξύλινη γερή τραμπάλα, που ακόμη αντέχει το ασήκωτο βάρος μας.

Δρασκελισμός Μικρός.

Το ένα πόδι κλωτσάει το άλλο

τα χέρια μου πέρασα γύρω από το λαιμό σου.

Με σέρνεις.

Έχουμε παράσταση, αλλά δεν έχω κέφι.

Λίγες ατάκες ακόμη.

Είναι Sold Out , για τρίτη χρονιά.

Ξεκινάμε.

Οι καχύποπτοι αυτοί οι τύποι περιμένουν κάποιο σαρδάμ να κάνουμε. Τα σκοινιά μπλέκονται.

Δεν ασχολούμαι με τίποτα. Παίζω για σένα. Παίζω με σένα, ηρωά μου…

Χάρη στο πιότερο μας, αλάνθαστο ένστικτο απέχουμε 22 εκατοστά απο τη σανίδα.

Κουκλοθέατρο – δράμα, με γελοίους θεατές.

Μόλις η αυλαία πέσει, θα χειροκροτήσουν.

Πετάμε τα κουρέλια, κόβουμε το νήμα και αρχίζουμε να ΤΡΕΧΟΥΜΕ!

Του έρωτα μου την τέφρα τη γλυκιά
σε λίγο στο δρόμο πρέπει να σκορπίσουμε,
να σου δείξει πως να γυρίσεις πίσω.

και άσε με εμένα εδώ
ασυνόδευτη να στείλω
την αγάπη που σου φύλαγα

Να έχω την ελπίδα πως όπου και αν πας θα έρθει να σε βρει.