Το σπίτι μου είναι μικρό, στριμωγμένο, ρε παιδί μου, υπερβολικά γεμάτο και χαμηλοτάβανο. Πάντα καθαρό. Ξεσκονίζω και σκουπίζω κάθε μέρα σχεδόν. Το ίδιο κι εκείνος. Ο άνθρωπος που συνάντησα τυχαία στον δρόμο. Κι εκείνος ξεσκονίζει και σκουπίζει κάθε μέρα, όχι σχεδόν, σίγουρα κάθε μέρα. Το σπίτι του είναι μικρό, στριμωγμένο, ρε παιδί μου, υπερβολικά γεμάτο, μόνο που δεν έχει ταβάνι, ούτε τοίχους, ούτε πάτωμα. Γι’ αυτό εκείνος ξεσκονίζει και σκουπίζει κάθε μέρα σίγουρα, η σκόνη μπαίνει μέσα τόσο εύκολα.

Νιώθω κάπως άσχημα γιατί περνώντας βιαστικά, σήκωσα σκόνη και του λέρωσα την είσοδο. Όμως δεν γινόταν αλλιώς. Ήταν την προηγούμενη Κυριακή, ξέρεις, αυτήν που τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά μέχρι τις 8 το βράδυ. Και ήταν στην Ερμού, στον πιο πολυσύχναστο δρόμο. Κι εγώ είχα βγει όπως με πρόσταξαν για να καταναλώσω. Το ίδιο και όοοολοι οι άλλοι. Και ήμασταν πολλοί. Γεμίζαμε τους δρόμους και τα πεζοδρόμια σαν άναρχος στρατός. Γιατί δεν μπορεί να μην το έχεις νιώσει, όταν καταναλώνεις, είσαι στρατός. Και ο στρατός κάνει φασαρία και σπρώχνεται και σηκώνει σκόνη και δεν προσέχει αν με την αρβύλα του θα τσαλαπατήσει ένα τόσο δα μικρό σπιτάκι. Τί είναι ένα σπιτάκι μπροστά στον στόχο; Κι ο σπιτονοικοκύρης που σκουπίζει; Δεν πειράζει, λες. Ούτως η άλλως δεν τη γλιτώνει. Κι αν δεν τον τσαλαπατήσω εγώ με την μπότα μου, θα το κάνει η επόμενη με το τακούνι της ή ο επόμενος με το αθλητικό του. Κι αφού δεν τη γλιτώνει, ας το κάνω εγώ να πάει στον διάολο. Μήπως και προλάβω να μπω στο πολυκατάστημα ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα, και να στηθώ στο δοκιμαστήριο ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα και να προλάβω να αγοράσω το τελευταίο νούμερο που έχει μείνει στην μπλούζα που αποζητάω διακαώς και θα με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη.

Ουφ, τι άγχος κι αυτό… Κι εκείνος; Απαιτώ να δείξει κατανόηση. Αντί για πάτωμα έχει ένα ισιωμένο χαρτόκουτο, αντί για τοίχο έχει πάκους από ρούχα περιμετρικά βαλμένους γύρω από το χαρτόκουτο, αντί για ταβάνι έχει το υπόστεγο της πολυκατοικίας στην εσοχή του πεζοδρομίου. Ντυμένος βρώμικα με τη σκούπα στο χέρι καθαρίζει τη λωρίδα του πεζοδρομίου μπροστά από το χαρτόκουτο κι αφήνει προσεκτικά στην άκρη τα σκουπιδάκια και τις σκόνες. Είναι ο σπιτονοικοκύρης και αυτό είναι το σπίτι του. Και το φροντίζει και το προσέχει και το θέλει καθαρό. Απαιτώ να δείξει κατανόηση. Απαιτώ να δείξει κατανόηση όπως ποτέ εγώ δεν δείχνω όταν η από πάνω τινάζει το τραπεζομάντηλό της και όλα τα ψίχουλα πέφτουν στο μπαλκόνι μου. Γιατί εμένα το σπίτι μου έχει ταβάνι. Εκείνου όχι

pagkaki-400x222_1

πηγή: http://www.protagon.gr/anagnwstes/spiti-xwris-tavani-31189000000

Σαγκάν: Ζωή στο Κόκκινο

«Γιατί είναι τόσο προχειρογραμμένα τα βιβλία σας;»τη ρώτησε κάποτε ένας κριτικός τηλεόρασης της γαλλόφωνης Ελβετίας.
«Από τεμπελιά».
«Μα ωστόσο το επάγγελμα του συγγραφέα είναι σοβαρό».
«Το ξέρω. Είμαι μια συγγραφέας σοβαρά τεμπέλα».

{Απόσπασμα από τη Βιογραφία της Φρανσουάζ Σαγκάν «Σαγκάν : Ζωή στο Κόκκινο»
Μαρί-Ντομινίκ Λελιέβρ, Εκδόσεις Μεταίχμιο}

26 Φεβρουαρίου 2016 0

Ο μικρός Πρίγκηπας

Και ξαναγύρισε στην αλεπού: «Αντίο…» της είπε. «Αντίο», είπε η αλεπού. «Και να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δε βλέπεις σωστά παρά με την καρδιά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια». «Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια», ξανάπε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται. «Ειν’ ο καιρός που έχασες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει να ‘χει τόση σημασία». «Ειν’ ο καιρός που έχασα για το τριαντάφυλλό μου …» είπε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται. «Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια», είπε η αλεπού. «Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ότι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…» «Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου…» ξανάπε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται.

Αντουάν Ντε Σεντ -Εξιπερί » Ο μικρός Πρίγκηπας»

Υ.Γ.(Ε Writinks) έχασα = αφιέρωσα / εξημέρωσα = γνώρισα

Αφιερωμένο στο μικρό τριαντάφυλλο

18 Δεκεμβρίου 2015 0

Sweetheart, do not love too long:

I loved long and long,

And grew to be out of fashion

Like an old song.

W.B.YEATS «A Poet to His Beloved»

16 Δεκεμβρίου 2015 0

«Αδελφοί Καραμάζοφ» Ντοστογιέβσκη

Ρώτησα πολλές φορές τον εαυτό μου: «Υπάρχει τάχα στον κόσμο μια απελπισία που να μπορέσει να νικήσει την παράφορη και ανάρμοστη ίσως δίψα μου για τη ζωή μου;»και έβγαλα το συμπέρασμα πως, όπως φαίνεται, δεν υπάρχει.

Υπάρχει θέληση για ζωή, και εγώ ζω έστω και ενάντια σε κάθε λογική. Ας μην πιστεύω στην τάξη των πραγμάτων, όμως αγαπώ τα μικρά ανοιξιάτικα φυλλαράκια, τα νωπά ακόμα, αγαπώ τον γαλάζιο ουρανό, αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο ή εκείνον εκεί, και μερικές φορές (θα το πιστέψεις;)ούτε κι εγώ το ξέρω γιατί μου είναι αγαπητό ένα ανθρώπινο κατόρθωμα που σε αυτό ίσως και να έχω πάψει από πολύ καιρό να πιστεύω και όμως από συνήθεια το εκτιμάω.

Και δεν θα κλάψω από απελπισία, μα μόνο και μόνο γιατί θα ‘ μαι ευτυχισμένος με τα δάκρυα που θα χύσω . Θα μεθύσω με την ίδια μου τη συγκίνηση.

Αυτό δεν είναι μυαλό, δεν είναι λογική, αγαπάς με τα σπλάχνα σου, με την κοιλιά σου, αγαπάς τις πρώτες σου νεανικές δυνάμεις.

-Νομίζω πως όλοι σε τούτον τον κόσμο πρέπει ν’ αγαπήσουν πρώτα απ’ όλα τη ζωή.

-Ν’ αγαπήσουν τη ζωή περισσότερο από το νόημά της;

-Αυτό είναι απαραίτητο. Πρέπει να την αγαπήσουν πριν από τη λογική, όπως το πες απαραίτητα πριν τη λογική, και τότε μονάχα θα καταλάβουν και το νόημα.

Αγάπα το να ζεις.

(Ο Ιβάν στον Αλιόσα)

25 Οκτωβρίου 2015 0

«Κατ’ οίκον» Κ. Δημουλά

Θα μένω μέσα μου πιο πολύ.
Σκέπτεσαι ελεύθερα
αμαρτάνεις εξομολογείσαι
δύσκολα μετανοείς δεν ξεχνιέται
ότι για λίγο δικό μας παράδεισο
υπέστη τόση κόλαση η αμαρτία.

8 Αυγούστου 2015 0