Writink Page

Οικοδομώ αναμνήσεις

πιστός χτίστης της ζωής που μου δόθηκε.

Τη ζήτησα; Όχι.

Κι όμως την κρατώ.

Βυζαίνω το στήθος της λαίμαργα,

ρουφώ την άγευστη, λευκή λάβα των ηφαιστείων της,

και καταπίνω  μαζί πετρώματα που καίνε

κι ανοίγουν πληγές στον ουρανίσκο μου.

Πόσο άθελά μου τα γεύομαι;

Χοροπηδώ σαν παιδί, από βότσαλο σε βότσαλο.
Κρυφοκοιτάζω,
με τον ήλιο να σημαδεύει τα μάτια μου. 
Κι εγώ από πείσμα τα κρατώ ανοιχτά κι ας πονάνε.
Πόνος ηδονικός που κυλάει παντού και με πλημμυρίζει αργά,
ίσα να μην πνιγώ.
Σιωπώ, σπανίζουν οι φορές, ναι.
Μα τις έχω ανάγκη, μονολογώ, κι είδες δεν άντεξα, σου μιλώ.
Οργιάζει το μέσα μου,
φωνάζει και μου τρυπάει τα αυτιά.
Γιατί να θέλω να σκίσω τη σάρκα μου, να την πονέσω, 
χαρακιές περίτεχνες να της προσφέρω;
Ανακούφιση βρίσκω στην εικόνα που 
ζωγραφίζουν οι σκέψεις μου, μονάχα εκεί. 

Μ' αμφισβητώ κι είναι αυτό φυσικό του μυαλού.
Οι σκέψεις να γυρίζουν στρόβιλος γύρω από τον άξονα το δαιμονικό.
Γιατί δεν βρίσκω το ιερό του Θεανθρώπου σημείο μέσα μου πουθενά.

Με τον ήλιο οδηγό, πέρασα μέσα από αμπέλια

κεράστηκα φως, γεύτηκα μούστο.

Είδα την άνοιξη να σκορπά τη φόρα της

κι ένα άλογο να προσκυνάει αφηνιασμένο στον ερχομό.

Γεννήσαμε το χωροχρόνο

κι η εδώ πραγματικότητα τον χώρεσε

φίλο αγαπημένο τον ονόμασε

αγκαλιά, έρωτα τον ξημέρωσε.

οι λέξεις γίνανε κόμπος, ένας σβώλος που γυρίζει στο λαιμό, πικρή καραμέλα που θέλω να φτύσω

Κυνηγάω τη μορφή σου στα ρυάκια του μυαλού, τα φουσκωμένα αίμα 

Σκοντάφτω, ξεγλυστράς, χάνεσαι και πάλι τρέχω να σε βρω. 

Μη χάσω εικόνα από κεινες τις ήδη γεννημένες που ξαναζώ, τραγούδι που επαναλαμβάνεται κι όμως ακόμη τους στίχους δεν ξέρω να τραγουδώ.

• Κι όμως έφτασε.  Δεν θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς.  Είναι φυσικό επακόλουθο, ένας νόμος που δεν αλλάζει. Το 2016 υποκλίθηκε μπροστά μας με όση όρεξη του είχε απομείνει από την παρατεταμένη προσπάθεια να κρατηθεί στη ζωή, ενώ το 2017 μπήκε στη σκηνή. Με  πηδηματάκια, χαμόγελα και χαριτωμένες κινήσεις. Το βλέπω έτσι βουτηγμένο στην άγνοια της νιότης του και κάνω να το προετοιμάσω. Να του πω δυο λόγια ή καλύτερα να το κάνω να δει την αποχώρηση του προκατόχου του. Μόνο έτσι θα καταλάβαινε.  Αναρωτιέμαι αν πρέπει να κάνω κάτι τέτοιο. Τι θα πετύχω; Περιμένω κι εγώ μαζί με όλους, τόσα πράγματα από αυτόν τον ανάλαφρο νέο ονόματι 2017. Ας του δώσω την ευκαιρία που του αξίζει,που επιβάλλεται να έχει. Το κοιτάω με μισοκλειστα ματιά κι επιτρέπω σε ένα χαμόγελο να φωτίσει το πρόσωπό μου.  Η ελπίδα, σκέφτομαι. Αυτή η ελπίδα που κινεί το σύμπαν θα είναι η πυροδότηση κι αυτής της χρονιάς. Είναι σίγουρο πως θα ντυθεί το μανδύα της αισιοδοξίας, έστω κι αν είναι τριμμένος σε κάποια σημεία και τα μπαλώματα αφήνουν να μπαίνει ο βοριάς. Είναι νέο ακόμη σκέφτομαι.  Έχει δύναμη,τσαγανό. Αυτά δεν θέλουμε άλλωστε ? Αυτά ξέρω πως κυνηγάμε!!! Μία ευκαιρία του αξίζει! 

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ!!!!