Στο χώρο της αναμονής η στιγμή μπορεί να σου λυγίσει τα πόδια, να σε εξοντώσει. Να χάσεις το φως ή οτι είναι φως για σένα.

Είναι το σημείο που αναρωτιέσαι γιατί έφτασες εκεί,

Πως το επέτρεψες,

Τι σε τράβηξε σ αυτό τον τόπο του μαρτυρίου.

Κι όλο γυρίζει στη γλώσσα το μόνιμο γιατί.

Μα πως ν απαντήσει ένα στόμα στυφό, δίχως σάλιο, δίχως να τρέμει η φωνή.

Πως να σκεφτεί το μυαλό καθαρά, πως να δει πιο μπροστά, όταν σε όνειρα πτώματα πλέον πατά.

Advertisement