Writink Page

Κάθε βράδυ είχα την σκέψη πως κάτι δικό σου θα αγόραζα..

Μερικά παθιασμένα φιλιά;
έμαθα πως δεν πωλούνται..

Μερικές φλογερές αγκαλιές;
Το ίδιο κι αυτά..

Μοναχά τα βλέμματα ήταν σε αφθονία και ..
και αυτά πως επέτρεπαν στα βλέφαρα να κλείνουν;
να θωράκιζουν τον έρωτα μας;

Για κάθε νυχτα που περνούσε,
για καθε σκοτεινή ημέρα που έμοιαζε με Κυριακή.

Οι απόλυτα ελευθερες μας τάσεις,
οι άκρως δέσμιες ζωές μας.
Εσύ;
Εγώ;
Κανείς μας

Κι όμως δεν έπαψα να πιστεύω πως θα τα αγόραζα Όλα!!!

Μοναχά με σένα , είχα ενα γεμάτο κομπόδεμα  Δανεικής Χαράς

«Ένα κείμενο που γράφτηκε μέσα στον πλούτο της έλλειψης και της απουσίας»