Έφευγες πάντα με την ιδέα πως η φυγή σου είναι ένα κόμμα στις σχέσεις που έχτιζες. Μια ανάσα για να μπορείς να συνεχίσεις. Μια παύση να σκεφτείς και γιατί όχι να αλλάξεις ολόκληρη τη μοίρα της πρότασης. Ίσως και να έφερνες κάτι καινούργιο στην επιστροφή σου, μια νέα ιδέα ή έναν διαφορετικό ορισμό. Η επιστροφή ήταν αναπόφευκτη. Θα επέστρεφες -πάντα επέστρεφες- ακόμα κι αν μερικές φορές από μακριά αγνοφαινόσουνα σαν τελεία-ήσουν κόμμα-θα γυρνούσες πίσω. Ακόμα κι αν στο τόπο του εγκλήματος όπως λένε δεν είχες το ρόλο ούτε του δολοφόνου, ούτε του τυχαίου περαστικού – του αυτόπτη μάρτυρα αλλά εκείνο του θύματος. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό που είσαι ή μήπως μπορείς;Θα μπορούσες κάλλιστα να είσαι κάποιο άλλο σημείο στίξης. Ένα έκπληκτο θαυμαστικό ή ένα απορημένο ερωτηματικό ή ό,τι άλλο ήθελες εσύ εν πάση περιπτώσει. Αλλά διάλεξες να είσαι το κόμμα. Διακριτικό, σεμνό και συχνό. Συχνό. Ναι αυτός ήταν ο λόγος! Έτσι δεν ξεχνούσες και κυρίως δεν σε ξεχνούσαν.
Πολλές οι τάσεις φυγής σου όμως- πολλά και τα κόμματα πριν καν ολοκληρωθεί η πρόταση , ώσπου κάποιος έβαλε από μόνος του, αυθαίρετα, μια απότομη και αδιαπραγμάτευτη τελεία. Γιατί η αλήθεια να λέγεται, τα πολλά κόμματα κουράζουν και από τα πολλά κόμματα μπορεί κανείς να χάσει το νόημα της πρότασης, κι ύστερα της παραγράφου και πάει στράφι όλο το κείμενο μετά.
Όσον αφορά την δική σου περίπτωση; Όχι μόνο κούρασες, όχι μόνο χάσαμε το νόημα της πρότασης και του κειμένου ως επακόλουθο αλλά βάλε ένα μεγάλο Χ σε ολόκληρο το κεφάλαιο.
Writink Page 
Σχολιάστε