Δανεικό άστρο

Που έτυχε να βρεθείς στο πέρασμα μου

Που έτυχε να σε κοιτάξω κατάματα

Και τελικά το συναπάντημα μ’ οδήγησε στην επιτούτου λήθη

Είναι όμορφα εδώ κι ήσυχα

Μην με ρωτάς για τότε

Δεν θέλω, δεν μπορώ να θυμάμαι

Μουδιάζω

Θυμίζει κάτι σαν να είχα καταπιεί τις πεταλούδες του κόσμου κι εκείνες χαμένες μα χαρούμενες τίναζαν τα φτερά τους μέσα μου και ξεκίναγαν φουρτούνα

Πως τα κατάφερναν, τόσο δα ψυχές.

Λύθηκαν πάλι τα γόνατα μου

Ήμουν όμορφα εδώ στη λήθη, στο είπα.

Το ταξίδι σου κοντά μου με έκοψε στα δυό, σκαρί υποταγμένο σε κεραυνό

Κι όλα αυτά στη σιωπή.

Κλεμμένη θα ναι η λαλιά, έστω κι ένα φωνήεν αν ακούσεις.

Τα βαλα με τα φωνήεντα Δεν θέλω να ξέρω πως υπάρχουν. Θυμίζουν το τότε το γεμάτο ιαχές χαράς κι ενθουσιασμού. Το χώρο τους κατέλαβε η σιωπή.

Δύσκολες οι νύχτες μα αφόρητα τα πρωινά.

Ο ήλιος αρνείται τα μάτια του ν ανοίξει.

Το φως του γυρίζει ανάποδα λες από την αναγούλα στο στομάχι. Ήταν σ άλλα μέρη τη νύχτα που πέρασε μα το μυαλό του εδώ. Κι έτσι το ξημέρωμα του είναι σοκαριστικά μοναχικό. Τραβάει τις αχτίδες του μέχρι να δει πως θα φωτίσει εκεί που πρέπει, εκεί που θέλει.

Advertisement