Οι επιτυχίες που σημείωναν τα βιβλία του, δεν είχαν διάρκεια. Ύστερα από λίγο ξεχνιούνταν. Χάνονταν, όπως όλα τα δημιουργήματα που δεν έχουν βάθος και βάρος. Ο ίδιος απορούσε γιατί συνέβαινε αυτό. Δυστυχώς, τα έργα του είχαν όλα τα στοιχεία της λήθης, γίνονταν σύμμαχοι τού χρόνου, δεν τον ξεπερνούσαν.
Τα περισσότερα ήταν πολύ κατανοητά και τα λιγότερα, σαφώς ακατανόητα. Μετά δεν εξέφραζαν τον λαό, με την έννοια ότι μιλούν στην ψυχή του. Απλά χάιδευαν αυτιά και μάτια , δίχως να εισχωρούν στην καρδιά. Παρουσίαζαν την πραγματικότητα όπως είναι κι όχι όπως έπρεπε να είναι .
Η ρεαλιστική αποτύπωση φαινόταν αντιποιητική , σαν διδασκαλία για χαχόλους , στείρα ηθικολογία, χωρίς καλοσύνη. Υπήρχε και μια καθοριστική παράμετρος : ο συγγραφέας δεν έδειχνε τον ουρανό, αλλά τα πόδια του.
«Έργα & Χρόνος» του Χριστόφορου Τριάντη
Writink Page 
Σχολιάστε