Χωρίς να το θέλω, το ξέρω, θα θυμάμαι πάντα. Τα σημάδια και οι αναμνήσεις θα στοιχειώνουν το κορμί και την ψυχή μου αντίστοιχα ή και χιαστί.
    Θα θυμάμαι τις φορές που άπλωνες το χέρι σου κι ενώ εγώ η χαζή νόμιζα πως θα με αγκαλιάσεις, εσύ με χτυπούσες. Με χτυπούσες με μίσος, με οργή, με μανία. Με χτυπούσες επανειλημμένα και ανεξέλεγκτα.
Στην αρχή απλά αρνιόμουν, ανεχόμουν, ύστερα έμαθα να αντέχω, ώσπου έφτασα στο σημείο να έχω πείσει τον εαυτό μου πως αυτό αξίζω. Είχα πιστέψει πως έφταιγα εγώ. Δεν γνώριζα σε ποιo ακριβώς σημείο έκανα το λάθος αλλά κάπου σίγουρα έκανα λάθος εγώ. Το σφάλμα όλο δικό μου και οι συνέπειες και αυτές δικές μου!
     Δε με ρώτησε ποτέ κανείς πως ένιωθα. Κι αν με ρωτήσεις τώρα, δε θα σου πω πόνο, δε θα σου πω θλίψη, θα σου πω πως ένιωθα ντροπή. Ντρεπόμουν αλλά όχι για τις μελανιές που μάταια προσπαθούσα να καλύψω, όχι για τα γεμάτα οίκτο βλέμματα αγνώστων περαστικών και κοντινών φίλων, ούτε για τα λόγια απέχθειας προς το άτομο σου. Ντρεπόμουν γιατί ήμουν λίγη για σένα. Ήσουν καταδικασμένος να ζεις με αυτό το »λίγο» στο πλάι σου κι αυτό ήταν αρκετό, τουλάχιστον για μένα, να δικαιολογήσει την όποια συμπεριφορά σου.
    Όσες φορές κι αν είπα πως θα είναι η τελευταία φορά, ποτέ δεν ήταν. Όσες φορές κι αν είπες πως ήταν η τελευταία φορά, πάλι ποτέ δεν ήταν. Δεν άργησε η στιγμή που στέρεψα από δικαιολογίες, δίχως ίχνος λογικής και εξηγήσεις που έδινα εγώ σε μένα για σένα.΄ Ήταν η στιγμή που ίσα ίσα μπορούσα να σταθώ στα δυο μου πόδια και το εννοώ τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Έπιασα το μέσα μου να θέλει να ουρλιάξει ΄΄Φτάνει!», »Αρκετά!» μέχρι να νιώσω το λαιμό μου να σκίζεται. Να θέλω να φύγω από την φυλακή που μόνη μου μπήκα αλλά να φοβάμαι για χειρότερες συνέπειες.
     Κι όμως τα κατάφερα! Έσπασα τις αλυσίδες και έτρεξα. Έτρεξα μακριά σου να σωθώ. Μονάχα μια στιγμή σταμάτησα. Στάθηκα και πήρα μια βαθιά ανάσα. -Οξυγόνο.-
      Χωρίς να θέλω, το ξέρω, θα θυμάμαι πάντα. Με όλα τα άσχημα θα θυμάμαι πως στην τελική τα κατάφερα. Θα θυμάμαι πως η βία ούτε εξουσία δείχνει, ούτε μαγκιά, αλλά δειλία. Κι αν κάποιες φορές με χτυπούσες για να μου δώσεις ένα »καλό μάθημα» και να μου υπενθυμίσεις πως είμαι το αδύναμο φύλο, έχω να σε ενημερώσω πως δεν είσαι και τόσο δυνατός τελικά.
Advertisement