«Τους ανθρώπους δεν τους καταλαβαίνεις μόνο από τα μάτια…» Θεονίκη

Κάποτε πίστευα πως τους ανθρώπους τους καταλαβαίνεις μόνο από τα μάτια.

Έκανα λάθος. Έπρεπε να το ζήσω βλέπεις, για να το μάθω. Τους ανθρώπους από ότι φάνηκε τους καταλαβαίνεις και από τα χέρια. Υπάρχουν χέρια που το μόνο που έχουν μάθει είναι να ζητάνε, να ζητάνε συνεχώς όλο και περισσότερα, ν’ αρπάζουν και να χαρακώνουν. Όταν δε καταφέρουν να σε πληγώσουν, υπενθυμίζουν στον εαυτό τους να περνάνε μια γρατζουνιά πάνω από την πληγή για να μείνει σημάδι ή να ρίχνουν μια χούφτα αλάτι για να μην κλείσει.
Τα φανερά σημάδια ανιχνεύονται στο σώμα ενώ τα καλά κρυμμένα στην ψυχή.Τα πρώτα μπορεί κάποια μέρα να φύγουν,να σβηστούν, ενώ τα δεύτερα μένουν ανεξίτηλα για μια ζωή. Πορεύεσαι στο δρόμο σου είτε μονάχος είτε με συντροφιά, πείθοντας τον εαυτό σου πως αυτό αξίζεις. Είναι κρίμα όμως φίλε μου. Μεγάλο κρίμα. Δεν το αξίζει τέτοιο βάρος η ψυχούλα σου. Είμαι σίγουρη πως δεν το αξίζεις, χωρίς καν να σε ξέρω.
Αξίζεις ρε φιλαράκι τα άλλα χέρια. Πριν όμως με αποκαλέσεις ψεύτρα ή φαντασιόπληκτη πως τάχα τα βγάζω από το μυαλό μου και σου αραδιάζω παραμύθια, σε διαβεβαιώνω πως όντως υπάρχουν. Θα τα έχεις συναντήσει. Δεν μπορεί να μην τα έχεις συναντήσει. Μιλάω για τα χέρια εκείνα που σε ζεσταίνουν το βαρύ χειμώνα καλύτερα και από παλτό. Σου παίρνουν τη θλίψη από μέσα σου καθώς σκουπίζουν το δάκρυ από το πρόσωπό σου. Είναι εκεί κάθε ώρα και στιγμή για να σε σηκώσουν και να σε βγάλουν από το σκοτάδι που έχεις χαθεί. Χάδια γεμάτα αγάπη και στοργή μονάχα μπορούν να σου χαρίσουν. Γι΄ αυτό έχουν φτιαχτεί και δεν μπορούν να ξεφύγουν από την μοίρα τους. Φρόντισε αυτά τα χέρια να επιτρέπεις στον εαυτό σου να σε αγγίζουν. Αυτά τα χέρια να προσπαθήσεις να γίνεις.