Δεν είναι εκείνη η άγνωστη μαύρη τρύπα που ζωγραφίζαμε παιδιά
σ’ ένα κομμάτι λευκό χαρτί.
Το Χάος έχει κεφάλι, δυο πόδια, δυο χέρια, δυο μάτια, δυο αυτιά.
Χάος είμαι εγώ, είσαι κι εσύ.
Ένας μαύρος μικρόκοσμος που δεν γνωρίζει γκρι,
όμως σφιχταγκαλιασμένο με το κόκκινο σίγουρα το έχεις δει.
«Το Χάος αγάπησε το αίμα για το χρώμα του», δήλωσε κάποια στιγμή
Ξέχασες όμως σκέφτηκα, τα υπόλοιπα κόκκινα του κόσμου αυτού, να, σαν εκείνο του δειλινού
Δεν είχε απάντηση να δώσει δεν ήθελε να ψάξει και πολύ.
Κοίταξε το χώμα με δύο ματωμένα πέπλα και βυθίστηκε εκεί από όπου είχε γεννηθεί.
Writink Page 
9 Μαρτίου 2016 at 12:59
Το χάος δεν είναι μόνο δύσκολο να το περιγράψει κανείς αλλά και να το ερμηνεύσει..
το χάος είναι τόσο συγκεκριμένο για τον καθένα που δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα από τα παραπάνω με επιτυχία, (για τους άλλους).
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
9 Μαρτίου 2016 at 13:55
Χάος και συγκεκριμένο…;
Παράξενο…
Αν ο καθένας ήξερε το Χάος του, ή ήξερε πως βρίσκεται σ’ αυτό τότε δεν θα μιλούσε για Χάος.
Χάος… αν ζεις σ’ αυτό δεν το ξέρεις και σίγουρα δεν θέλεις να κάνεις κάτι γι αυτό
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
9 Μαρτίου 2016 at 15:13
όταν μιλάμε για Χάος σημαίνει οτι βιώνουμε κάπου και κάτι – που τελικά καταφέραμε να προσδιορίσουμε (μόνο για εμάς) αλλιώς ακόμη θα ψαχνόμασταν
Μου αρέσει!Μου αρέσει!