Περίπατο θα πάμε, είπες
κι ακολούθησα.
Το μονοπάτι γεμάτο φύλλα έτριζε στο κάθε βήμα.
Βούτηξα σε μια θάλασσα γυαλιστερό σκοτάδι.
Θα το τολμήσω, είπα,
αφού με κρατάς απ’ το χέρι.
Σταυροδρόμι ανοίχτηκε μπροστά.
Κλείσε τα μάτια, είπες.
Κι ήταν ο ήχος της πρωτόπλαστης φωνής σου
που έκανε το βήμα μου να τρέμει.
Έλα,
μια εκδρομή πάμε οι δυό μας βαθιά,
στης ψυχής τ’ άγνωστα μέρη.
4 Φεβρουαρίου 2016 at 18:02
Μου αρέσει πολύ. Τι ωραίο ταξίδι στης ψυχής τ’ άγνωστα μέρη!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!