Πάλι μπροστά μου αυτός ο γιατρός. Κάθε μήνα η ίδια ιστορία. Εξέταση και μετά εμβόλιο. Εγώ να κλαίω και αυτοί να επιμένουν. Μα γιατί επιμένουν; Θέλουν να με προστατεύσουν, λέει.  Από τι; Από αρρώστιες;   Από αυτές που δεν υπάρχουν; Τι ανόητο όλο αυτό; Ποιός έχει πάθει ιλαρά και κοκκύτη τα τελευταία χρόνια; Ποιος; Πείτε μου. Θα σας πω εγώ. Κανείς. Μα κι αν ακόμα συμβεί, φάρμακα υπάρχουν. Άρα ποιος ο λόγος να με τρυπάνε κάθε μήνα; Μα για τον ίδιο λόγο που ο μπαμπάς και η μαμά τρέχουν όλη μέρα. Δουλεύουν, αγοράζουν, πληρώνουν. Κι όλο πάλι απ’ την αρχή.
Η τηλεόραση βουίζει στα αυτιά μου, κάθε φορά  που ο μπαμπάς ακούει τις ειδήσεις. Ποιες ειδήσεις; Όλο καταστροφή και φόροι. Δεν ακούς τίποτε άλλο. Τίποτα καλό. Και όλα τα γιατί φωνάζουν μέσα μου. Γιατί γίνεται πόλεμος; Γιατί υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί; Γιατί το κράτος ζητάει απ’ τους γονείς μου να πληρώνουν συνέχεια; Γιατί;
Επειδή, τάχα, υπάρχει ένα μεγάλο χρέος. Όλες οι χώρες έχουν, μα κανείς δε λέει ποιος φταίει γι’ αυτό και κανείς δε ξέρει τη λύση.  Το μόνο που ξέρουν είναι ότι κάθε ψυχή που έρχεται σ’ αυτόν τον κόσμο είναι ήδη χρεωμένη… χρεωμένη με τα δικά τους δεδομένα, χρεωμένη στην υλική της υπόσταση. Κανείς όμως δε σκέφτεται, πως αυτή η ψυχή εκτός από ευλογία για τους γονείς, είναι και ένα μεγάλο θαύμα. Από αυτά που γίνονται γύρω μας και κανείς δε τους δίνει σημασία γιατί απλά όλοι είναι απασχολημένοι με αυτό που ‘’κυβερνάει’’ όλο τον κόσμο.
Ερχόμαστε σ’ αυτή τη ζωή με τρόπο θαυματουργό. Στην αρχή όλα είναι ρόδινα. Η αθωότητα ξεχειλίζει και για ένα διάστημα όλοι σκέφτονται πως και οι ίδιοι ήταν κάποτε μωρά, μικρά και αθώα. Μεγαλώνοντας όμως, η αθωότητα μετατρέπεται σε μεγάλο μειονέκτημα. Έτσι μας μαθαίνουν… ο αθώος είναι χαζός… ο ευαίσθητος είναι δυο φορές χαζός.
‘’Μην είσαι τόσο ευαίσθητος. Ο κόσμος είναι κακός.’’ Έτσι μας λένε. Μα γιατί είναι κακός;  Όλοι δεν ήταν κάποτε παιδιά; Γεννήθηκε κανείς μεγάλος και κακός; Τι έγινε στη διαδρομή; Ποιός του δίδαξε να είναι κακός; Ποιός του δίδαξε να εκμεταλλεύεται τους άλλους; Ποιος του είπε ότι είναι ανώτερος από τους άλλους;
Μήπως ο νους; Ο ίδιος ο νους που μας βοηθάει να μεγαλουργήσουμε, να ονειρευτούμε…. Ο ίδιος είναι αυτός που μας καταστρέφει. Ο νους που απομακρύνεται από την Πηγή. Όσο πιο μικροί είμαστε, τόσο πιο κοντά στην Πηγή. Στην Πηγή που μας έδωσε ζωή και μας έφερε εδώ με υλική και πνευματική υπόσταση για να δοκιμαστούμε. Μεγαλώνοντας, όλοι ξεχνούν από πού ήρθαν και ακόμα χειρότερα, ξεχνούν που θα καταλήξουν. Η Πηγή παύει να είναι σύμβουλος. Θάβεται σιγά σιγά κάτω από τα υλικά αγαθά και την ανάγκη για επιβίωση. Ξεχνάμε ότι όλοι ήρθαμε με τον ίδιο τρόπο, ξεχνάμε ότι όλοι έχουμε μία καρδιά. Επικεντρωνόμαστε μόνο στις διαφορές. Στο χρώμα, στην εθνικότητα, στη γλώσσα, στο Θεό που πιστεύουμε, στον τρόπο που πιστεύουμε και γενικά σε ότι μας χωρίζει. Και κάπου κάπου, ένα μωρό που γεννιέται υπενθυμίζει σε όλους ότι το θαύμα υπάρχει και συντελείται μέσα σε αυτόν τον κόσμο με τις τόσες διαφορές. Σε αυτόν τον κόσμο τον κακό. Για λίγο όλοι θυμούνται πως ήταν κάποτε μικροί, μα γρήγορα ξεχνούν και πάλι. Ο φόβος, η απογοήτευση, το άγχος κυριαρχούν και χάνουμε ξανά την επαφή με τη Πηγή μας.
Όταν κλαίω η μαμά με προσέχει. Όταν γελάω η μαμά είναι χαρούμενη. Κι όσο μεγαλώνω θέλουν να τους μοιάσω. Εγώ όμως δε θέλω. Δε θέλω να ξεχάσω. Θέλω να θυμάμαι πάντα από πού ήρθα και να τους το θυμίζω. Θέλω να θυμάμαι πως ήρθα από αγάπη, από την πηγή των ψυχών που έρχονται με μια αποστολή πάνω στη γη. Θα προσπαθήσω να θυμάμαι όσο κι αν ο νους με πολεμά. Το ξέρω πως θα με πολεμά κάθε μέρα όσο μεγαλώνω. Μα έχω ένα πλεονέκτημα. Είμαι ακόμα πολύ κοντά στην Πηγή και θυμάμαι. Θυμάμαι ότι πρέπει να βοηθήσω και τους άλλους να θυμηθούν, ξεκινώντας από τη μαμά και το μπαμπά. Θα τους βοηθήσω όσο μπορώ. Με το γέλιο μου, με  τη χαρά μου, με την άδολη αγάπη μου και με τα κατορθώματα μου. Θα τους θυμίζω πως όλες οι πολύτιμες στιγμές που μοιραζόμαστε και όλα τα συναισθήματα που νιώθουν κοντά μου, έχουν αξία ανεκτίμητη και τους πάνε ένα βήμα πιο κοντά στη Πηγή. Ένα βήμα πιο κοντά στο Θεό. Ένα βήμα πιο κοντά στο Όλον. Και θα εύχομαι πάντα το κλάμα κάθε μωρού που γεννιέται να είναι το κλειδί της ενθύμησης για όλους όσους το ακούν.

«Με Αγάπη σε αυτούς που μένουν Παιδιά και πιστεύουν σ’ έναν καλύτερο κόσμο»

Αλεξάνδρα Πλεξουσάκη

 

Advertisement