Writink Page

Δεν ξέρω γιατί ζούμε πια. Μπορείς Εσύ να μου πεις;

Για να δικαιολογήσουμε το πέρασμά μας

από την ανυπαρξία στην ύλη;

Για να δικαιολογήσεις τη Δημιουργία Σου;

Γιατί μας αφήνεις να γεννηθούμε, γιατί μας αφήνεις να ζούμε;

Κι αυτοί που φεύγουν;

Γιατί, πως τους επιλέγεις μέσα στην απέραντη σοφία που Σου αποδίδουν;

Έχεις καρδιά; Έχεις ψυχή;

Πως σκοτώνεις νέους κι αθώους, βασανίζεις μικρούς κι ανήμπορους στον κόσμο που  Εσύ έπλασες; Πως σκοτώνεις τα παιδιά Σου;

Ποια η Δικαιοσύνη Σου;

Αν έγραφα ένα Κατηγορώ, θα ήτανε για Σένα

αφού Εσύ μου κληροδότησες το δικό Σου.

Κατηγορώ Σου δεν είναι να μου μετράς τα χρόνια;

Καταδίκη δεν είναι να μετράω τις ώρες της μέρας, τα λεπτά της ζωής που λες πως μου χάρισες;

Μας αγαπάς; Πως;

Με τιμωρίες που ανανεώνεις στην Αιωνιότητα της Ύπαρξής σου;

Δεν χόρτασες;

Χόρτασε πια να μας δείξεις πως είναι. Ίσως τότε μάθουμε να πάψουμε να είμαστε άπληστοι κι εμείς.

Δείξε μας το δρόμο, από που να κόψουμε μονοπάτι για να γλυτώσουμε τον πέλεκά Σου;

Αν μας αγαπάς, γιατί μας κρατάς κρυφά όλα εκείνα που μπορούν να μας σώσουν;

Γιατί δεν μας μιλάς καθαρά κι ανοιχτά;

Γιατί μας βάζεις μπροστά σε διλήμματα που άλλοτε πλανεύουν κι άλλοτε τρελαίνουν το μυαλό;

Γιατί γεμίζεις τα σταυροδρόμια με τις ανόητες κι άβουλες υπάρξεις μας και μας αφήνεις να κοιτάμε υπνωτισμένοι κι ανίκανοι για μια επιλογή;

Γιατί;

Γιατί δεν απαντάς στα Γιατί που σου κραυγάζουμε στ’ αυτί;