Ρώτησα πολλές φορές τον εαυτό μου: «Υπάρχει τάχα στον κόσμο μια απελπισία που  να μπορέσει να νικήσει την παράφορη και ανάρμοστη ίσως δίψα μου για τη ζωή μου;»και έβγαλα το συμπέρασμα πως, όπως φαίνεται, δεν υπάρχει.

Υπάρχει θέληση για ζωή, και εγώ ζω έστω και ενάντια σε κάθε λογική. Ας μην πιστεύω στην τάξη των πραγμάτων, όμως αγαπώ τα μικρά ανοιξιάτικα φυλλαράκια, τα νωπά ακόμα, αγαπώ τον γαλάζιο ουρανό, αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο ή εκείνον εκεί, και μερικές φορές (θα το πιστέψεις;)ούτε κι εγώ το ξέρω γιατί μου είναι αγαπητό ένα ανθρώπινο κατόρθωμα που σε αυτό ίσως και να έχω πάψει από πολύ καιρό να πιστεύω και όμως από συνήθεια το εκτιμάω.

Και δεν θα κλάψω από απελπισία, μα μόνο και μόνο γιατί θα ‘ μαι ευτυχισμένος με τα δάκρυα που θα χύσω . Θα μεθύσω με την ίδια μου τη συγκίνηση.

Αυτό δεν είναι μυαλό, δεν είναι λογική, αγαπάς με τα σπλάχνα σου, με την κοιλιά σου, αγαπάς τις πρώτες σου νεανικές δυνάμεις.

-Νομίζω πως όλοι σε τούτον τον κόσμο πρέπει ν’ αγαπήσουν πρώτα απ’ όλα τη ζωή.

-Ν’ αγαπήσουν τη ζωή περισσότερο από το νόημά της;

-Αυτό είναι απαραίτητο. Πρέπει να την αγαπήσουν πριν από τη λογική, όπως το πες απαραίτητα πριν τη λογική, και τότε μονάχα θα καταλάβουν και το νόημα.

Αγάπα το να ζεις.

(Ο Ιβάν στον Αλιόσα) 

Advertisement