Δε μπορώ να το πω

η γλώσσα μου διπλώνει.

Το νιώθω να με πνίγει, αλλά δε μπορεί ακόμη να ακουστεί.

Χαραγμένη η μέρα που το πρωτοάκουσα και πίσω δε το γύρισα.

Μου το έλεγαν συχνά  και εγώ αμήχανα χαμογελούσα.

Δυστυχώς ήμουνα καλή σ’ αυτό!

Δεν άξιζαν όμως να μην το ακούν, μα εκείνοι επέμεναν να με κοιτάζουν και να μου το λένε.

Πρόσθετα στη στοίβα ένα ακόμη άηχο μου Σ αγαπώ.

 

Τώρα το ξεπέρασα!

Πάντα ήξερα πως είναι ν’ αγαπάς και να σ ‘ αγαπούν,

μα τώρα είμαι τυχερή που τελικά κατάφερα να το λέω κάθε στιγμή πριν πάει να με πνίξει.

 

Advertisement