Η πένα μου γράφει το όνομα σου
– «Στάζει πόνο» , μου λές.
– «Είναι το μελάνι μου, και όπως όλα τα μελάνια έχουν χρώμα σκούρο,
αλλιώς θα ήταν μια φυγόπονη, μια αόρατη περιφορά επάνω στο χαρτί».

Ίσως όταν το μελάνι δε θα είναι τόσο υγρό,

ίσως εκείνη την ημέρα καταφέρω να σε πείσω,

πως ο πόνος μου ήταν η χαρά που δεν κατάφερες να δεις.

Advertisement