Πόσο θα ήθελα να σου μοιάζω.
Ν’ ακολουθώ και να στηρίζω τα βήματα στο δρόμο που ανοίγεις μέσα από τα πυρά της εποχής. Θα ήσουν αυτή που είσαι αν δεν γεννιόσουν εκεί που γεννήθηκες; Δεμένη η γυναίκα με την πόλη της. Γεννιέται, ζει και πεθαίνει μέσα σ’ αυτή ακόμη κι αν ταξιδεύει μακριά όπως εσύ, Γυναίκα Πολεμιστή. Κουκούλι γίνεται η γενέτειρα κι αιχμαλωτίζει σώμα, καρδιά και μυαλό. Το ίδιο δεν έγινε και με σένα; Έφυγες ποτέ πραγματικά από την πληγή σου; Όσο μακριά κι αν βρίσκεσαι η πόλη σου είναι μαζί σου. Για χάρη της έγινες αυτό που είσαι σήμερα. Μια γυναίκα με φτερά. Μια γυναίκα που πετά μακριά, με τις φτερούγες βαριές από την πόλη που κουβαλά μαζί της. Έγινε ο προορισμός και το ταξίδι σου. Δεν την άφησες ποτέ. Όσο μακριά κι αν βρίσκεσαι τόσο βροντοφωνάζεις πως η ζωή δεν είναι εκεί έξω, μα σε κάθε γωνιά της πόλης σου. Το μέσα, το έξω, όλα εκεί.

H γυναίκα είναι αδάμαστη, γράφεις Ετέλ. Μιλάς για όλες και για σένα, είναι φανερό.
Αδάμαστη ψυχή. Αχόρταγο μυαλό που αποζητά να κατακτήσει τον κόσμο και το άπιαστο νόημά του. Μια Ακόρεστη λαχτάρα να γεύεσαι τον έρωτα των ταξιδιών σου.
Κι όμως λες πως δεν αλλάζουν τίποτε. Μηδενίζεις τα ταξίδια που έθρεψαν την ελευθερία του μυαλού σου. Αυτά που γίνονται η μήτρα που γεννά όλο και περισσότερη αγάπη για την πατρίδα που παλεύεις να σώσεις. Κύκλος η πατρίδα, η πόλη και εσύ στο κέντρο γυναίκα, ένα μικρός αυτόνομος κύκλος.
Πόσοι δεν βλέπουν τον κύκλο της γυναίκας που δίνει ζωή στη δική τους ζωή! Έκοψαν το ψηλό βουνό που κήρυξε Εκείνος ως θρόνο της, την κατέβασαν και την ποδοπάτησαν.
Έκαναν τα πάντα για να χάσει το άρωμα του ρόδου που την τυλίγει.
Στέλνουν στα τάρταρα τη δύναμή της και φτύνουν μπροστά στην αδάμαστη ψυχή της. Γυναίκα και Πόλη. Κατακτημένες κι οι δυό. Μια κατάκτηση που γίνεται αναπόφευκτη, σε μάχες σώμα με σώμα.
Ο κατακτητής γίνεται κατακτημένος κι ο αέναος κύκλος κλείνει κι ανοίγει συνεχώς στο ίδιο αιματηρό χαρακτηριστικό μοτίβο.
Μικρές και μεγάλες οι μάχες μα ποτέ αδιάφορες και ποτέ χωρίς απώλειες.

Η ευτυχία είναι μόνον εφήμερη, λες.
Το εφήμερο έχει τη δύναμη να μαγεύει, ακριβώς γιατί είναι εφήμερο.
Αν ήταν συνεχόμενο, καθημερινό, θα ήταν ίδιο από τα ίδια, άδειο από τη λαχτάρα της προσμονής του αύριο που ζητάει να γεμίσει.
Σου λείπει η καθημερινότητα Γυναίκα Πολεμιστή;
Μα είσαι ερωτευμένη με την ελπίδα, το νέο και τις άπιαστες στιγμές ευτυχίας.

Ανοίγεις δρόμο στις ανάγκες της ψυχής σου. Είσαι εκεί έξω και δεν αφήνεις τίποτα να κοιμηθεί, τίποτα να ξεχαστεί. Για σένα, για μας!
Γιατί Τίποτα δεν είναι μάταιο παρά μόνο το ίδιο το τίποτα.

Ε.ΜΠ.

Advertisement