Θρύψαλα, το λάθος, να νομίζεις πως σκορπάς
Μια χούφτα πετραδάκια στα ρηχά.
Πότε δεν φοβήθηκε το θάνατο η αγάπη;
η απιστία την αμαρτία;
γιατί λοιπόν Εγώ- Εσένα;
Τα βήματα κάνω μακροβούτι και τα χέρια δίχτυ
γεμίζω πέτρες και φύκια
που με λερώνουν
που βαραίνουν το κορμί μου.
Τώρα στα βαθιά σε ξεπλένω
με νέους καυστικούς αφρούς μιας ανούσιας ηδονής.
Writink Page 
Σχολιάστε