Το μαντήλι μου κοκκίνισε από τις βαθιές πληγές.

Αιμορραγώ ασταμάτητα σε ξένα κρεβάτια.

Έμαθα να δοκιμάζω τη γεύση από το αίμα

και ας με αηδίαζε.

Τρόπος επιβίωσης, και ας μην έβλεπες το κόκκινο ξεκάθαρα.

Mα οι κηλίδες της ακολασίας ήταν παντού.

Δεν έχω άλλο σημείο να πονέσω,

τότε καλύτερα να σταματήσω,

να γίνω ενας μοναχικός επιβάτης σε λευκά σεντόνια που θα ξαποστάσει εδώ.

Η ανάγκη μου να καλυφθούν όλες εκείνες οι κηλίδες που το παρελθόν έχει σπείρει αδιακρίτως και να συνθέσει μια συγκροτημένη ενότητα ξανά.

Advertisement